“Waarom richt ik me op dat prikkeldraad…?”
Dorine Clement – Docent Menso Alting Zwolle

Tijdens mijn het Xperiment zijn er meerdere kwartjes gevallen. Maar Het Moment dat er bij mij echt iets gebeurde en dat mijn ogen open gingen, was het moment dat we bij het Engelse Werk waren. Toen realiseerde ik me hoe ik mezelf in de weg zat.

In Het Engelse Werk gingen we een plekje zoeken om na te denken over hoop.
Ik was op zoek naar een plek met uitzicht, maar ik merkte dat ik erg bezig was met mijn draak: onzekerheid. Het lukte me maar niet om een goede plek te vinden, en zo was het zoeken al een uitdaging op zich. Uiteindelijk ging ik toch ergens zitten, en las een gedicht dat ging over dat hoop verder reikt dan de horizon.

Toen ik opkeek zag dat ik een meter voor prikkeldraad was gaan zitten. Ik dacht: dat heb ik weer. Zit ik eindelijk, en dan zit ik zo dichtbij prikkeldraad! Maar na een tijdje dacht ik, waarom richt ik met eigenlijk op dat prikkeldraad? Ik kan ook scherpstellen op de IJsselbrug op de achtergrond. Dit is dus wat bij mij vaak gebeurt, en op dat moment gebeurde het letterlijk vlak voor mijn neus. Ik herkende het. Ik realiseerde me hoe moeilijk ik het vind om verder te kijken, naar de horizon, want ik ben te veel bezig met ‘het prikkeldraad’. 

Wat mij in de weg zit zijn gedachten als: “Ja maar wat als…, is het niet raar dat..?” Ik denk na over wat andere mensen er wel niet van zouden vinden. Ik vind het moeilijk om vooruit te kijken en te hopen op iets, want er zit nog zoveel voor, voor mijn gevoel. Maar nu heb ik geleerd om juist wél vooruit te kijken en te hopen. Om verder te kijken dan de angst. Angst voor iets dat er helemaal niet is. En dat inzicht heeft me veel meer rust gegeven.

Wat Xperiment nog meer voor Dorine heeft betekend, zie je in de video.