Berichten

Wanneer is bestemming in werk bereikt?

/in , , , /door

Het is mijn favoriete vraag. Omdat hij stof tot nadenken brengt. Voor mijzelf en voor de organisaties en teams die ik begeleid. Het is een vraag die leidt tot een heleboel andere vragen. Om antwoord te vinden en terug te keren naar die ene: wanneer is bestemming in werk bereikt?

Soms is het overduidelijk dat een team of een organisatie zijn langste tijd heeft gehad. In de huidige vorm of per definitie. Dan is er iets nieuws voor in de plaats gekomen. Dat is vaak het duidelijkste bij producten, zoals de telefooncel of de videoband. Maar hoe denkbaar is het tegenwoordig dat je bij het bereiken van je 65e levensjaar je intrek neemt in een bejaardentehuis en je laat leiden door het programma van het bezigheidsteam? Slechts een paar voorbeelden van producten en dienstverlening met ‘bestemming bereikt’.
Met alle ontwikkelingen en veranderingen zijn we onderweg naar het nieuwe.
Als onderneming/organisatie/mens kun je vol goede moed (ofwel stug) doorgaan – omdat je er zelf in gelooft, omdat je niet weet hoe je de draai moet maken naar het nieuwe, omdat het jaren goed is gegaan – maar vroeg of laat leidt het tot de pijnlijke of spijtige constatering dat het er niet meer in zit. Tenminste niet in die vorm.

Op tijd schakelen of stoppen blijkt voor velen hartstikke moeilijk
Om te voorkomen dat je alsmaar doorgaat en uiteindelijk vastloopt is het dus een mooie vraag aan jezelf en aan je team/organisatie ‘wanneer is bestemming bereikt?’ Dat vraagt om heel eerlijk kijken. Doe ik nog het goede, doe ik de dingen waarom ik dit werk ben aangegaan? Doen wij nog het goede, doen wij de dingen waarom deze organisatie, dit team is opgezet? Past het nog? Als de antwoorden op deze vragen ‘ja’ zijn, dan is dat mooi! Dan is het stilstaan een waardevol moment geweest om opnieuw goed af te stemmen op elkaar. Hiep hiep hoera en fijn doorgaan!

Als het antwoord ‘nee’ is, of ‘niet helemaal’; wat is er dan nodig?

De bestemming gaat over de bedoeling van jou én van je organisatie of team 
Het is een subtiele afstemming tussen jou en de dingen die je doet. Klopt het? Doe je de dingen vanuit je kern? Of vanuit gewoonte of ego?
Het kan zijn dat jijzelf je bestemming hebt bereikt in een team, in een organisatie, in je rol of in je functie. Het mooie hieraan is dat je dus op het punt bent gekomen om je opnieuw te richten. Wat is er nu aan de beurt? Wat weet je nu en waar heb je zin in? Waar wil jij voor gaan? Het kan tegelijkertijd ook een pijnlijk moment zijn. Afscheid nemen, verlies ervaren, rouwen om hetgeen je de rug toedraait of om wat je bent kwijtgeraakt.

De bestemming van een organisatie of team is een vergezicht. Het reikt uit naar de toekomst (of naar de maan als jij dat wilt). Het gaat over iets dat er nog niet (helemaal) is. Dat iets is niet zo makkelijk te realiseren, maar het is wel mogelijk (..) Al klinkt het wellicht als een utopie.
Het is er dus nog niet, maar jullie zien het wel voor je. Het beeld van de bestemming tovert een lach op jullie gezicht en het drijft jullie om iedere dag aan de slag te gaan. Stap voor stap. Of hink-stap-sprong…
Jullie bestemming kan maar beter zo uitdagend mogelijk geformuleerd worden. Dat stretcht jullie, dat biedt perspectief (het is nog lang niet klaar hier) en maakt jullie wendbaar om te anticiperen op ontwikkelingen en veranderingen.

Terug naar de oorsprong
Het beeld dat teamleden of mensen uit eenzelfde organisatie hebben kan nogal uiteenlopen. Dat is om verschillende redenen jammer. Allereerst omdat dé bestemming dan niet bereikt kan worden. Het komt echt voor dat mensen met de beste bedoelingen aan een andere doelstelling (of bedoeling) werken. Het lijkt onvoorstelbaar maar het gebeurt. Best vaak zelfs. Dat is echt zonde van heel veel inspanningen.
Daarnaast is het gebrek aan een eenduidig beeld een bron van ergernis en conflicten op de werkvloer. ‘Waar ben jij mee bezig’ is hier een uiting van. Ik zie mensen leeglopen op het gedrag of de acties van de ander; dat maar niet strookt met het eigen gedrag of acties.
Heel vaak is het de beste stap om terug te gaan naar de oorsprong. (Ja dat kost tijd.)
Wat was de bedoeling? Wat wilden we teweeg brengen? Waar zijn wij dienstbaar aan en waarom is dat zo belangrijk? Kortom: waar staan wij voor en waar gaan wij voor?
En wanneer is bestemming bereikt?

Het adresseren van je boodschap

/in , /door

Vandaag kreeg ik een tweet onder ogen waarvan ik dacht ‘Serieus??’ Het was een opmerking onder een foto van de Inspiratiezolder van Droom van Zwolle. Een bericht op Twitter om de ruimtes van de locatie in het licht te zetten.
De reactie ging over een ‘slechte ervaring met deze club’. Mijn naam stond erin.
Serieus?? Waar ging dit over?
Wat is er zo slecht gegaan dat, in mijn beleving, het hele concept Droom van Zwolle met de grond gelijk moest worden gemaakt?
Ik herinnerde me het gezicht van de twitteraar, maar kon niet duiden wanneer hij in Droom van Zwolle was geweest. Ik appte een collega. Zij zei ‘ging dit niet over de sessie waar je mee bent gevraagd? De sessie was niet bij ons maar ergens op locatie in het noorden van het land.’
En ineens wist ik waar het wél over ging. Een teamdag met een zelfsturend team. Spontaan hebben we toen tussendoor iets anders gedaan dan op de planning stond omdat er een donderwolk hing in de trainingsruimte. We hebben gepolst of ze het goed vonden. Het was op dat moment goed. Achteraf bleek van niet. Er was van alles aan de hand en dat kwam naar de oppervlakte.
Het was een fout dat we vóóraf aan de sessie geen toestemming hebben gevraagd of we ter plekke mochten werken met wat er speelde. We hadden de sessie voorbereid met een paar afgevaardigden van het team. Besproken waar ze stonden en wat ze al hadden gedaan aan teamontwikkeling. Op basis daarvan zijn we ingegaan op de vraag om een teamdag te verzorgen waarin ze hun talent en gedoe zouden benoemen. Benoemen is iets anders dan uitwerken. We hebben aangenomen dat iedereen aan boord was en dat was niet zo. We hadden door moeten vragen. ‘Wat doen we als blijkt dat het niet de vraag is waar het nu om moet gaan? Wat doen we als er weerstand is? Staat het hele team erachter, etc.’
We hebben uitgebreid geëvalueerd en dit is het eerlijke kijken van onze kant. Het is een sessie waar we ontzettend veel van geleerd hebben door de fout in afstemming vóóraf. En ik hoop dat het team hier ook van heeft geleerd. Als je het héle verhaal terug kunt brengen naar jezelf, naar je eigen professie en naar de samenwerking… tja dan kom je wel ergens uit. Zeker als zelfsturend team.

Maar goed nu weer terug naar die tweet. Ik vroeg me af waarom het zo raakte. En ik weet dat nu. Het gaat om de adressering van de tweet aan de ‘club Droom van Zwolle’.
Droom van Zwolle was geen opdrachtnemer van de teambegeleiding. De sessie heeft ook niet op locatie Droom van Zwolle plaats gevonden. Het gaat niet over de werkvormen of werkmaterialen die Droom van Zwolle ter beschikking heeft. Het gaat niet over de gastvrijheid van de gastvrouwen. Allemaal niet.
Waar gaat het dan wel over?
De meneer twitterde over begeleiders, waaronder ene Bernadet.
Dat ben ik.
Ik ben onder meer mede-eigenaar van Droom van Zwolle. Maar ik ben meer dan dat. Ik ben ook eigenaar van Lucidus. Ik ben freelancer en werk ook samen met anderen. Er is een tweet geadresseerd aan Droom van Zwolle en dat is onterecht. De tweet komt mij toe en aan degene door wie ik ben meegevraagd. Wij waren verantwoordelijk voor de begeleiding van deze teamdag, dus dáár wil ik het dan graag over hebben. Zij denkt daar net zo over. De weg via sociale media raakt ook. Waarom denk ik dan. Wat is de bedoeling van de tweet?

Het adresseren van boodschappen, al dan niet via sociale media, boeit me mateloos. Wat zeg je, tegen wie en wat zeg je niet? Welk beeld wil je neerzetten? Welk podium pak je? Wat wil je teweeg brengen met je berichtgeving? Wat zegt het over jou?
Het uitdragen van je boodschap via sociale media heeft een uitwerking die zijn weerga niet kent. Dat is geweldig als je weet wat je doet.
Iets zeggen over een ander of een situatie is gemakkelijk via sociale media. Een bericht is zo verstuurd en er zijn kanalen genoeg. Je kunt daar flink mee raken… Als je daar op uit bent tenminste. Maar sta wel even stil. Ben je zeker over wat je teweeg wilt brengen? Weet je zeker dat het klopt wat je zegt? Heb je erover nagedacht wat daarna komt? En wat zegt de communicatie over jou? Niet alleen qua inhoud, maar ook de vorm?

Ik heb de twitteraar via een privé-bericht gevraagd om koffie te drinken. Om goed te horen wat er aan de hand is. Ik dacht dat we al verder waren, dat we het anderhalf jaar geleden in de evaluatie met de vertegenwoordigers van het team uitgewerkt hadden. Hij was daar niet bij, misschien zit daar de crux. Misschien is hij nog niet goed gehoord of niet goed bijgepraat. Ik weet het niet. Maar ik wil het wel graag weten. Daarom staat de deur open, ik hoop dat hij komt.
Nu is hij onderwater gegaan. Maar eens komt het naar boven drijven. Want het is niet weg. Zoals het ook niet weg is wat er in het team gaande was. De onderstroom werkt, of je wilt of niet, altijd mee. Die kun je maar beter goed bekijken, dan weet je wat je te doen hebt.

Het begon met de foto van de Inspiratiezolder. ‘Een fijne plek om te ontwikkelen, te bezinnen en te reflecteren.’ Een ideale plek dus voor een ontmoeting en een kop koffie met de twitteraar :-)