Berichten

Uit de praktijk: Twee kanten van een situatie

Hij had er geen zin meer in zei hij. Na 12 jaar was de koek op. Hij had een mooi bedrijf opgebouwd met een compagnon, maar de dagelijkse uitdagingen waren hem teveel geworden. Zijn partner thuis was er ook helemaal klaar mee. Ze zag graag dat hij meer tijd zou vrijmaken voor haar en dat hij wat vaker naast haar op de bank zou zitten ’s avonds. Ze vond dat hij maar beter kon stoppen met het bedrijf en dat hij in plaats daarvan wat klussen zou kunnen doen. Als interimmer bijvoorbeeld.
Hij begreep niet dat zijn compagnon het allemaal zo pijnlijk vond. Hij had toch al een tijdje geleden  aangekondigd dat hij wilde stoppen?! Waarom reageerde ze zo emotioneel? Alsof haar wereld instortte. En alsof het voor hem allemaal zo makkelijk was. Ze kon het toch zien als een kans voor de toekomst? Gewoon allebei opnieuw beginnen. En de medewerkers zouden heus wel weer nieuw werk vinden. Hij raakte somber van de hele situatie, van het gedoe. En dat was ‘haar’ schuld. Ik vroeg me af of hij zelf helder had over wie hij het had. Over zijn zakelijke compagnon of over zijn vrouw? Ik polste het en de heftige reactie maakte duidelijk dat we nu nog niet over zijn privé-situatie konden praten. “Ja, het klopt dat mijn vrouw mijn ambities nooit echt heeft begrepen. Zij werkt parttime en houdt er veel hobby’s op na. Maar ik kan echt zelf beslissingen nemen, dat doet mijn vrouw echt niet voor me.”

We spraken af dat ik zijn compagnon ook individueel zou spreken. En dat ik op basis van de individuele gesprekken een voorstel zou doen voor een begeleidingstraject. Dus sprak ik zijn compagnon een paar dagen later.
Ze was gebroken zei ze. Ze had zo onnoemelijk hard gewerkt aan het bedrijf en ineens lag het allemaal in duigen. Althans zo voelde het. En ze had het niet aan zien komen. Ik vroeg haar wat ze nodig had. Ze keek me lang aan en zei “Alleen al deze vraag. Als hij die nou eens aan mij gesteld had…. Maar hij komt alleen maar met praktische oplossingen (tussen haakjes met vingers in de lucht) en ik hoor hem de hele dag tegen klanten vertellen hoe erg het voor hem allemaal is. Maar als ik dan tegen iemand vertel over de situatie dan schiet hij uit zijn slof. De medewerkers lopen inmiddels op eieren. Ik ben er zo verdrietig van en zakelijk zie ik gewoon geen oplossing. Hij is alleen maar bezig met alles zo snel mogelijk splitsen. Maar ik voel een veel groter verlies. Het bedrijf ligt aan diggelen als hij eruit stapt en die schade kan ik helemaal niet overzien. Hij lijkt er helemaal geen beeld bij te hebben wat de daadwerkelijke impact is op mijn leven. Hij is alleen maar bezig met zijn eigen proces. Hij heeft het ook steeds over zijn vrouw, dat zij er last van heeft dat het allemaal langer duurt dan dat ze gehoopt had. Dat zij vindt dat het zo snel mogelijk en zo zakelijk mogelijk moet worden afgerond.” ‘Wat heb je nodig?’ vraag ik haar nog een keer. “Ik zou willen dat hij míj hoort en dat hij zich in míjn situatie en in die van onze medewerkers verdiept. En dat begint met luisteren in plaats van praten.”

Het zijn twee verhalen van een situatie. Twee kanten van het verhaal, als wegen scheiden. Voor de een lijkt de scheiding de beste oplossing om uit het getouwtrek los te komen. Voor de ander is het een ineenstorting van een droom, een verlies van toekomstperspectief en van vertrouwen. Het is het begin van een beleidingstraject van twee ondernemers. Ze hechten er allebei waarde aan dat het allemaal zorgvuldig uitgezocht en uitgesproken wordt omdat ze zoveel mooie jaren hebben gehad samen. Ze zien allebei in dat open eindjes nooit af komen en ze gaan allebei akkoord dat het proces zo lang duurt als nodig is.

Een aantal sessies later is de man er ineens klaar mee. De zakelijke punten waren grotendeels afgevinkt en het was wat hem betreft goed zo. Het is niet helder geworden of hij niet meer kon of niet meer wilde. De compagnon had het er maar mee te doen. De ontgoocheling dat de lange samenwerking op deze manier eindigt is zo groot dat ik me af en toe even bij haar meld om te checken hoe het met haar gaat. Gelukkig laat ze zich supporten. Ze heeft ervoor gekozen om alle losse eindjes in haar eentje af te ronden. Het zijn er veel; voor haarzelf, voor de klanten en voor de medewerkers. Maar met de tijd zal zij die allemaal afgevinkt hebben en ik weet vrijwel zeker dat zíj hier sterk uitkomt.
Om  hém maak ik me zorgen. Hij is een beetje ondergedoken en hij voelt zich gekwetst. Hij noemde zichzelf slachtoffer van het gehele gebeuren en ‘iedereen was tegen hem’ op de werkvloer. Ik hoop dat hij helder krijgt wie in zijn ogen dader is van zijn slachtofferschap. En ik houd er rekening mee dat hij vandaag of morgen belt dat ze het niet gered hebben samen. Dat hij er alles aan gedaan heeft om zijn huwelijk te redden, maar dat zijn vrouw er eigenlijk al klaar mee was toen ze zei “Je kunt er maar beter mee stoppen.”