Tag Archief van: somber

Hoe ga je om met (ingrijpende) veranderingen?

Maak je je zorgen? Wil je graag dat het anders gaat maar weet je niet hoe je het aan moet pakken? Word je somber van de aaneenschakeling van slecht (wereld)nieuws?

Het leven is een aaneenschakeling van veranderingen

Een continue stroom.
Als we zelf voor verandering kiezen dan is dat misschien moeilijk of is er misschien ongemak of spanning, maar meestal is er een goede reden om een nieuwe weg in te slaan.
Heel anders wordt het als we gedwongen worden om te veranderen. Omdat de situatie het ‘vraagt’ om anders te gaan doen. Of omdat iets ophoudt wat altijd een vanzelfsprekendheid was.
In dat tijdperk zijn we aangekomen.

Er is heel veel aan de hand

Ons klimaat verandert waardoor wereldwijd grote natuurrampen plaatsvinden, er zijn conflicten en oorlogen, grondstoffen raken op, de samenleving verhard. Steeds meer mensen raken in armoede of raken in een isolement. De polarisatie in de samenleving neemt ongekende vormen aan met een zorgwekkende afname van tolerantie en verdraagzaamheid. Een en ander wordt ook nog eens flink gevoed door onze politici. Mensen verspreiden nepberichten in de sociale media. Wat is nog waar? Wat is werk van mensen of wat is het werk van AI?

Er is op grote schaal veel gaande.

Mogelijk heb jij daarnaast te maken met andere zorgen of verdriet en wil je leren hoe je daar mee om kunt gaan

Dit kan gaan over situaties in je persoonlijke leven zoals een relatie die stuk loopt, het overlijden van een dierbare, moeilijkheden in de familie of je gezondheid die achteruit gaat door ziekte of een ongeval.
Het kan zijn dat je niet meer wat je wil na teleurstellingen op school of met je studie.
Misschien heb je te maken met uitsluiten, buitensluiten, pesterijen of andere vormen van ongewenst gedrag.
Of heb je te maken met veranderingen in je werksituatie door organisatiewijzigingen, gedwongen ontslag, faillissement, vertrekkende collega’s en instroom van nieuwe mensen (als dat al lukt).

Het is niet gek om in deze chaotische tijd somber of angstig te raken

Het oude vertrouwde gaat verdwijnen.
En wat komt er voor in de plaats? Daar is nog geen zicht op en dat maakt veranderingsprocessen zo spannend en moeilijk.
In deze tussentijd, ‘het ondertussen’, van het niet weten heb je er waarschijnlijk heel veel behoefte aan om grip te krijgen op de situatie. En dat is nou net wat niet gaat, omdat dat niet kan. Niemand kan voorspellen hoe de toekomst eruit gaat zien. Het goede nieuws is dat wij daar met elkaar wel invloed op hebben. Wij kunnen met elkaar in gesprek gaan, zienswijzen en ideeën uitwisselen, elkaar ondersteunen en keuzes maken die goed zijn voor onszelf en de wereld om ons heen. Het goede doen i.p.v. het goed doen. We kunnen samen werken aan het nieuwe.

Het is aan jou hoe je omgaat met de veranderingen

Het is aan jou hoe je reageert op alle veranderingen die er gaande zijn en op de dynamieken die daaruit voortvloeien. En het is mogelijk om grip te krijgen op jouzelf, op je innerlijke wereld. Om scherp te krijgen wie jij in wezen bent en waar je voor staat. Je kunt nieuwe inzichten en perspectieven verwerven om met de (ingrijpende) veranderingen om te gaan.
Het is aan jou om moedig, dapper, nieuwe wegen in te gaan.

7 thema’s

Bevlogen veranderkundigen en trainers leiden je graag naar nieuwe wegen. Aan de hand van 7 thema’s leer je hoe je om kunt gaan met (ingrijpende) veranderingen. Wij bieden geen oplossingen, maar helpen jou om nieuwe inzichten en perspectieven toe te passen in je dagelijkse leven.

De 7 thema’s worden specifiek gemaakt voor de deelnemers. Daardoor is het toepasbaar voor denkers en praktijkmensen. Voor ouder en jonger.
Voor leerlingen (vanaf groep 7) en studenten worden de 7 thema’s vanaf 2025 aangeboden in lessen Levenskunde.

Wil je hier meer over weten? Laat dan een berichtje achter, dan nemen we heel snel contact met je op!

Het komt door van alles

Hij is 20 jaar en hij komt sinds half december wekelijks naar mij toe. Somber, ineengedoken en perspectiefloos; dat kenmerkte de ontmoeting die ik met hem had in december. Het tussenjaar waar hij zo naar uit had gezien na het behalen van zijn VWO-diploma werd een periode van totale ‘nietsheid’. Geen school, geen werk, geen autorijlessen, geen waardevolle sociale contacten. Wel een paar kennissen, maar die begrepen hem niet. Hij sliep iedere dag lang uit omdat de dag dan korter leek. Zijn ouders werden steeds ongeduldiger en bozer en beschuldigden hem van luiheid en gemakzucht. Maar zo was hij toch niet. Of toch wel?
Met elke nieuwe of verlengde overheidsmaatregel was hem de moed en levenslust meer in de schoenen gezakt. Wat hij leuk vond? Waar hij zijn bed voor uit wilde komen? Wat hem blijer zou kunnen maken? Geen antwoorden. Stilte. Een spoortje stille tranen over zijn bleke gezicht.

“Wat je ziet ben je verantwoordelijk voor” zei een lerares lang geleden tegen mij. Ze sprak de woorden met zo’n beslistheid uit dat ik ze nooit ben vergeten. Ze gaven me de moed en de felle vastberadenheid om op te komen voor mensen met een hulpvraag. Voor rechtvaardigheid, echtheid en zoeken naar mogelijkheden die er zijn. Buiten de lijnen en over nieuwe wegen.

Terug naar deze jongen. Hij was naar me toe gereisd na mijn appje. Ik wist via via dat hij het zwaar had. Zijn reis en de tranen waren genoeg om het vuur in míj aan te wakkeren. Ik dacht aan de woorden van mijn lerares en het besluit was genomen. ‘Deze jongen ga ik helpen, ongeacht de regels en beperkingen die er zijn. Al is het deze ene jongen die ik door deze pandemie heen help, heen sleur als dat moet.’ Goddank wilde hij het wel proberen met me. Want om zo verder te gaan bood niet veel goeds voor de toekomst.

Onze bedrijfslocatie was met de overheidsmaatregelen gesloten. Ontwikkel-trajecten deed ik online. Veelal 1-op-1. Speciaal voor deze jongen deed ik wekelijks de deur van Droom van Zwolle open. Zo zaten wij met z’n 2-en in een immens pand. Of we wandelden door de stad. Zoekend naar antwoorden. Hoe het zover had kunnen komen. Wat hij graag deed toen hij nog veel jonger was. Wat hij zou doen als alles kon. Wat hij wist over zichzelf. Of hij kon ontdekken welke kwaliteiten hij kon aanwenden om hier uit te komen…

We zijn 3 maanden verder en afgelopen maandag lachte hij voor het eerst vrijuit sinds ik hem ken. Ik zag wel eerder een twinkeling toen ik tijdens een wandeling spontaan met hem bij een gitaarwinkel aanklopte. Maar nu lachte hij breeduit bij mij aan tafel. Hij was in beweging gekomen zei hij. “Ik ben er nog niet, maar ik ben onderweg”. En zo is het. Er was een gitaar gekomen na mijn telefoontje naar zijn moeder dat hij een gitaar nodig had voor zijn ontwikkeling. Er komt richting in een studiekeuze, hij maakt vergezichten over een leven in een studentenhuis, hij ervaart de kracht en de werking van een goed dagritme en is inmiddels bereid om al het werk aan te pakken dat voorhanden is.

Het komt door de deur uit gaan.
Het komt door de wekelijkse reis, een uur heen en een uur terug in de bus.
Het komt door een andere omgeving.
Het komt door de opdrachten om antwoord te vinden op ‘wie ben ik?’
Het komt door de filosofische gesprekken.
Het komt door de kennismaking met andere leeftijdsgenoten.
Het komt door mijn stok achter de deur.
Het komt door het leren gitaarspelen.
Het komt door het hanteren van een dag- en weekritme.
Het komt door werk te maken van werk.
Kortom het komt door van alles.

Deze jongen had een ieniemini vonkje om uit zijn somberheid te willen komen. Inmiddels zie ik een vlammetje dat op kan laaien tot een heilig vuur. Zijn vuur.
Hij loopt rechtop, hij maakt woordgrapjes en hij kan het hebben als hij op z’n donder krijgt als huiswerk niet af is. We dwalen en reizen nog even verder samen. Totdat hij geland is in een nieuwe stad en in een nieuwe studie. Totdat hij zijn eerste liedjes op zijn nieuw gitaar aan mij kan laten horen.