Berichten

Wie het weet mag het zeggen

/in , , , /door

Ik kwam haar opeens tegen. Tijdens mijn wandeling naar de stad stond ze ineens voor me. Haar kind zat slapend achterop de fiets. ‘Hoe is het met jou dan en wat een drama dat de plek van Droom Van Zwolle weg is. Het voelde echt als een thuis’. Ik vertelde kort hoe onwerkelijk het nog steeds is, maar ging snel over naar haar. Want háár had ik al zo vaak proberen te bereiken. Ze had weer eens een nieuw telefoonnummer moeten nemen zei ze.

Zij is slachtoffer van mensenhandel zoals ze dat zelf noemt, waar wij het hebben over de praktijken van loverboys. Ze heeft een lange weg afgelegd, vol onzekerheden, schaamte en pijn dat haar dit was overkomen. Dat ze dit had laten gebeuren (…).

Zij is een jongere die aan het ontwikkelprogramma Jongeren On Track heeft deelgenomen. Ze ging het allemaal aan met ons. De reis naar Schiermonnikoog, het zelfonderzoek, het verkennen van haar mogelijkheden voor een opleiding en toekomstig werk.
Ik zal nooit vergeten hoe zij vorm heeft gegeven aan de oogst van het traject. Ze bracht haar eigen gecomponeerde lied ten gehore. Daar had ze een producer bij betrokken. Ze heeft een prachtige stem en ziet het helemaal voor zich om meer muziek te maken. Haar lied trof ons diep, ze zong over haar ervaringen van de periode van de mensenhandel. Je kon een speld horen vallen. Buddy’s, trainers, jongeren, Droompartners, Droomvrienden en andere betrokkenen van het traject zaten met tranen in de ogen naar haar te luisteren. Beter werd het niet.

Ze wil ervaringsdeskundige worden en ze volgt daar nu een opleiding voor. Ze heeft een eerste opdracht om te praten over sexting in een gesloten instelling. ‘Maar ik ben tegen gesloten instellingen, dus ik weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan’. Waarom ben je tegen gesloten instellingen vroeg ik haar. ‘Omdat de jongeren er niks aan kunnen doen hè. Velen zitten daar omdat een ander hen iets heeft aangedaan.’ Oei ze raakte me. Ik zei “misschien help je ze een beetje, door je verhaal te doen en zien ze door jou dat het anders kan gaan…” “Ja en wat denk je dan van alle aandacht die er nu is voor bekende mensen die grensoverschrijdend gedrag vertonen. Dat is niet alleen daar hè, het is overal. En het kabinet wil ook nog de budgetten voor jeugdzorg halveren. Dat is toch om moedeloos van te worden?! Hoe moet het dan??”

Het gesprek met deze jongere voedt mijn onmacht. Ik zie, hoor en weet het. Jongeren die lijden en lijdzaam moeten wachten op een plekje in ‘de systemen’. De wachttijden binnen de GGZ zijn immens en hulpvragen moeten aangepakt worden vanuit ‘diagnoses’ om begeleiding gefinancierd te krijgen. Het alternatief is zelf voor financiering zorgdragen of een appèl doen op fondsen of ingewikkelde subsidietrajecten. Want de meeste jongeren hebben het geld niet niet hè. Heel soms hebben ouders het wel. Maar dat is dan ook weer iets dat niet klopt in het geheel. Dan is hulp buiten de geijkte systemen alleen beschikbaar voor de mensen die geld hebben, een luxeproduct.
Er zijn in het onderwijs gelukkig mooie initiatieven voor studentenwelzijn. Maar ook daar zijn wachttijden. Bovendien – en daar zit volgens mij een grote gap – studeert niet iedere jongere.

Een paar jaar geleden had ik er een gesprek over met een vertegenwoordiger van de overheid. Het was aan het begin van de coronapandemie en ik wilde het huis van Droom Van Zwolle beschikbaar stellen voor de jongeren. Vroeg om financiering voor laagdrempelige begeleiding van de jongeren. Ik moest vooral inzetten op het helpen van de jongeren, dat was wel helder. Heel belangrijk ook. Ons huis was inderdaad een soort thuis. Maar ja, het systeem, daar hebben we gewoon mee te maken… Helaas.

Vanzelfsprekend is wegkijken geen optie. En gelukkig zijn er veel coaches en begeleiders in het land die zich op vrijwillige basis voor de jongeren in willen zetten. Er is tijdens de pandemie op initiatief van Nicki van Heugten een platform opgericht: Samen voor de jongeren. We doen ons best. Al is het alleen maar om hulp te kunnen bieden in ‘de tussentijd’.

Maar het klopt niet. Ik doe geen afbreuk aan al die geweldige hulpverleners. Er wordt keihard gewerkt!!
Kinderen en jongeren in een systeem drukken, waarbij diagnoses, geld en verzekeraars leidend zijn…. Bij hulpvragen waar de jongeren zelf niets aan kunnen doen.
Het klopt niet.
Ik heb er buikpijn van. En kan er wakker van liggen als een jongere mij heeft toevertrouwd voor altijd te willen slapen. Om er vervolgens ter geruststelling voor mij aan toe te voegen ‘ik ben niet suïcidaal hoor, maar zou gewoon heel lang willen slapen zodat ik nergens meer aan hoef te denken. En dat het dan op een dag voorbij is’.

Ik zal waar ik kan jongeren helpen en als het in mijn vermogen ligt hun stem laten horen. In de tussentijd hoop ik oplossingen te vinden. Om direct hulp te kunnen bieden én om te werken aan de basis.
Als jij het weet mag je het zeggen. Ik ga er graag met je over in gesprek.

 

“Ik weet nu wat ik met mijn toekomst kan doen”
Evelyn Fremouw

/in , /door

“Ik heb het traject als heel positief ervaren. Ik ben heel erg dankbaar dat Bernadet mij de tools heeft gegeven om er weer achter te komen wat ik met mijn toekomst kan doen. Ik wist toen ik de droom binnenliep echt even niet meer wat ik moest. Veel onrust en verdriet. Door met Bernadet te praten leerde ik mijn talenten en draken ontdekken en deze herken ik nu in het dagelijks leven. Dit maakt dat ik af en toe iets geruster met dingen aan de slag kan.

Daarbovenop heeft Bernadet mij ook laten inzien dat ik weer terug naar school zou moeten gaan, dat ik nog lang niet uitgeleerd ben. De begeleiding van Bernadet was echt heel erg fijn, super warm en oprecht.”

Evelyn was aanvankelijk gestart met Hotel Management, maar heeft de opleiding stopgezet na een groot persoonlijk verlies. Tijdens On Track heeft ze geleerd dat ze alle ervaringen uit haar leven mee kan nemen in een nieuwe studie, richting toekomstig werk. Evelyn volgt nu een HBO-opleiding Toegepaste Psychologie en loopt 1 dag in de week stage waar ze maatje is voor mensen met een hulpvraag. Ze is verheugd dat ze ervaringsmaatje is voor mensen die mantelzorger zijn voor een ziek familielid. Het uiteindelijke doel van haar studie was om haar eigen ervaringen in toekomstig werk kwijt te kunnen. Hoe bijzonder dat ze dat nu al met haar stage heeft weten te realiseren!

Haar moeder wees haar de weg

/in , , , /door

Ze was 21 jaar toen ze voor het eerst bij mij kwam. Terneergeslagen en vol verdriet. Er was zoveel aan de hand dat ze niet meer wist wat ze moest doen. Haar moeder was een jaar daarvoor overleden na een heftig ziekteproces. Haar tienerjaren hadden grotendeels in het teken gestaan van mantelzorg. Ze was met een vervolgstudie begonnen in een andere stad en na een half jaar was ze ook weer gestopt. Het was teveel allemaal. Chaos en onrust in hoofd en lijf. Ze runde nu het huishouden. Haar ouders waren gescheiden en de familie was verscheurd geraakt door het gedrag dat samenhing met het ziektebeeld van haar moeder. Ze zag nu wel in dat haar moeder daar niets aan kon doen, maar in haar tienerjaren was het moeilijk ‘dat ze zo raar deed’. Het had lang geduurd voordat helder was wat er aan de hand was. En er was wel een soort van gezinsbegeleiding geweest en die mensen waren hartstikke aardig, maar ze hadden kort gezegd ‘geen idee waar zij behoefte aan had gehad‘.

Ik zag een lieve meid die veel te jong een moederfiguur in haar leven had moeten missen en die veel op haar bord had. Niet alleen vanwege het grote verlies van haar moeder, maar ook vanwege de zorgen over haar studieschuld, haar broer die het erg moeilijk had en het gemis van haar vader die veel van huis was voor het werk. Ze keek hele dagen series op Netflix.
Het raakte me. Als coach, als professional, maar ook als vrouw en als moeder. Ze wilde nieuwe perspectieven op de toekomst ontdekken en nieuwe mogelijkheden vinden voor haar school-/loopbaan. Maar er was eerst iets anders nodig. Ze had allereerst ondersteuning nodig in het verwerken van haar verlies en ze moest een nieuwe structuur in haar dagelijks leven ontwikkelen. Een nieuw dagritme creëren met voldoende tijd om aan zichzelf te werken. Lang in bed liggen en series kijken was er niet meer bij. Ze ging op zoek (moest op zoek) naar een deeltijdbaan. Van daaruit kon zij stappen maken.
‘Wij kunnen jouw moeder niet vervangen, maar wij kunnen er als vrouwen wel voor jou zijn’ zei ik tegen haar. ‘It takes a village to raise a child’. Tjonge wat ben ik blij dat ze dat kon horen. En wat ben ik blij als ik dan nu – 1,5 jaar later – nog steeds berichtjes krijg met de laatste updates uit haar leven. Ze heeft geleerd ‘het aan te gaan’, is in goed gesprek met haar naasten, kan steeds beter om hulp vragen en tijd nemen om te ontspannen. Ze is weer gaan studeren en ze heeft een richting gekozen die nog dichter bij haarzelf ligt. Ze ziet een toekomst voor zich. Met werk waar ze haar talent en persoonlijke ervaringen kan inzetten ten gunste van anderen. Hoe gaaf dat zij een stageplek heeft gevonden waarbij ze ervaringsmaatje voor jongeren is die mantelzorger zijn voor een zieke ouder.
Ik geloof daar zo in. Dat pijnlijke gebeurtenissen uiteindelijk omgezet kunnen worden tot doorleefde wijsheid. Uiteindelijk. Als Het aangegaan wordt. Helemaal. Grondig. Stap voor stap. Zij ontdekte dat ook en zij werkt eraan en ze doet het. Ik ben blij voor haar en trots op haar. Als coach, als professional, als vrouw en als moeder voor deze jongere.

Jongeren ‘Vol in hun kracht aan het werk’

/in , /door

Afgelopen zomer hebben Bernadet (Haveman) en Lotte (van Hal) het jongerenproject “Vol in je kracht aan het werk” afgerond. Het project is in 2019 gestart met steun van Provincie Overijssel, Droompartners en Droomvrienden. Uit ons professionele netwerk hebben we enthousiaste buddy’s uit diverse sectoren weten te betrekken bij de ontwikkeling van de jongeren. Wij zijn dankbaar voor alle steun en hulp die wij hebben ontvangen!

Kijken naar ‘wat kan wel?’
We kijken terug op een geweldige leerzame tijd. Met en voor de jongeren. Het maakt ons blij en trots dat we de jongeren duurzaam verder hebben kunnen helpen op hun weg naar/in de arbeidsmarkt. Ondanks de onvoorziene omstandigheden is het gelukt om iedere keer weer oplossingen te vinden. Het was ook een mooie uitdaging om steeds te kijken naar ‘wat kan wel?’ en buiten de gebaande paden te gaan vanuit een vastberadenheid om de jongeren niet te laten zitten.
De doorlooptijd en de omvang van het project was dus fors groter dan we vooraf hadden ingeschat. Dit heeft niet alleen te maken met de pandemie die in maart 2020 uitbrak waardoor we over moesten gaan op 1-op-1 begeleiding, er was ook niet voorziene problematiek bij een aantal jongeren, we hebben te maken gehad met lange wachttijden bij verslavingszorg en geestelijke gezondheidszorg. Wij hebben ervoor gekozen om deze jongeren lang(er) in coaching te houden om te voorkomen dat ze helemaal vast zouden lopen.

Wat hebben we bereikt?

  • De jongeren hebben zichzelf beter leren kennen. Ze zien de uniciteit en de waarde van hun talent. Ze weten hardnekkige patronen te benoemen en wat ze er zelf aan kunnen doen om dit te doorbreken. Ze hebben voeling gekregen met hun waarde, zijn wendbaarder en kunnen met meer zelfvertrouwen de wereld tegemoet treden.
    Vanuit het perspectief ‘je bent een talent’ kunnen de jongeren over de schutting kijken; ze weten dat de keuze voor een studie of een baan niet het eindstation is. Door iedere keer weer terug te gaan naar de kern van wie ze zijn kunnen ze beter omgaan met veranderingen en kunnen ze nieuwe inzichten over wat ze te doen hebben integreren in hun leven.
  • Het belang van het aanbrengen van een dagritme en een weekplanning en weekritme is door alle jongeren herkend en erkend. Hier hebben we natuurlijk flink mee kunnen oefenen tijdens onze meerdaagse trajecten op Schiermonnikoog. Maar ook daarna in de 1-op-1 begeleiding. We hechten belang aan het nakomen van afspraken, op tijd komen en zelf plannen. We hanteren een ‘streng regime’ als het gaat om zorgdragen voor een zinvolle invulling van de week. 5 x 6 uur werken (aan zichzelf) is 30 uur aan de bak… Eerlijk is eerlijk, daar zat weleens weerstand op, maar uiteindelijk is het een belangrijke sleutel gebleken in het doorbreken van (ongezonde) patronen en somberheid.
  • Het bewustzijn is vergroot over eerlijke voeding, verantwoord boodschappen doen, (het bereiden van) gezonde maaltijden en het sociale aspect van samen koken en eten.
  • Er is bewustzijn ontstaan over het op orde brengen van financiën, hoe om te gaan met studiegeldleningen, de kosten van levensonderhoud en hier verantwoordelijkheid in dragen, het belang van sparen voor onvoorziene situaties.
  • Er zijn stappen gezet in volwassenwording, zelfstandig wonen, het opbouwen van een (nieuw) sociaal netwerk en initiatieven nemen.
  • Verslavingsproblematiek is bij de kop gepakt. Enerzijds door het aanbrengen van focus en een dag- en weekritme. Anderzijds door vastberadenheid van de jongeren zelf vanuit het bewustzijn dat ze zelf aan het roer staan van hun leven, dat ze zelf verantwoordelijk zijn en zelf keuzes hebben te maken.
  • Bijna alle jongeren hebben aansluitend een duurzame en toekomstgerichte invulling kunnen geven aan hun (school)loopbaan. Er zijn nieuwe banen gevonden of het werk is bewust voortgezet. Sectoren waarin gewerkt wordt: sales, administratie, dienstverlening, sociaal werk, horeca. Veel jongeren voelden ervoor om (daarnaast) een gerichte opleiding te volgen (MBO, HBO, Universiteit). Studierichtingen in: zorg, dienstverlening, communicatie, marketing, design, onderwijs, transport, duurzaamheid.
    Een paar jongeren heeft specifieke begeleiding gekregen i.v.m. langdurige problematiek. Vooralsnog kunnen zij niet naar school of aan het werk. Zij hebben wel het gehele traject doorlopen en helder gekregen welke (vervolg)opleiding ze willen gaan starten en in welke branche ze in de toekomst aan de slag willen gaan.

Wat zien wij voor ons?
Wij zien ernaar uit om ook in het komende jaar weer met jongeren aan de slag te gaan. Wil je ons daarbij helpen laat dan van je horen. Wij staan open voor nieuwe samenwerkingen, in en buiten het onderwijs. Wil je Jongeren On Track financieel ondersteunen? Heel fijn!! Het is een groot knelpunt bij jongeren en veel ouders van deze jongeren om de kosten van begeleiding zelf te kunnen dragen.

Gelukkig is er inmiddels in onze samenleving een toenemend besef van eenzaamheid, somberheid en depressieve gedachten onder jongeren. Wij hopen van ganser harte dat wij met elkaar kordate en effectieve begeleiding weten te organiseren. Dat we oplossingen vinden om lange wachttijden terug te brengen bij specifieke zorgvragen. Maar bovenal dat we het normaal gaan vinden om jonge mensen te begeleiden bij het ontwikkelen van zichzelf zodat ze wendbaar en bewust het leven kunnen vormgeven. Waarbij een (studie)loopbaan aansluit bij wie ze in wezen zijn en die invulling geeft aan een zinvol bestaan.

We verwijzen je graag naar via deze link naar een aantal testimonials die wij online mochten plaatsen.

 

Het komt door van alles

/in , , /door

Hij is 20 jaar en hij komt sinds half december wekelijks naar mij toe. Somber, ineengedoken en perspectiefloos; dat kenmerkte de ontmoeting die ik met hem had in december. Het tussenjaar waar hij zo naar uit had gezien na het behalen van zijn VWO-diploma werd een periode van totale ‘nietsheid’. Geen school, geen werk, geen autorijlessen, geen waardevolle sociale contacten. Wel een paar kennissen, maar die begrepen hem niet. Hij sliep iedere dag lang uit omdat de dag dan korter leek. Zijn ouders werden steeds ongeduldiger en bozer en beschuldigden hem van luiheid en gemakzucht. Maar zo was hij toch niet. Of toch wel?
Met elke nieuwe of verlengde overheidsmaatregel was hem de moed en levenslust meer in de schoenen gezakt. Wat hij leuk vond? Waar hij zijn bed voor uit wilde komen? Wat hem blijer zou kunnen maken? Geen antwoorden. Stilte. Een spoortje stille tranen over zijn bleke gezicht.

“Wat je ziet ben je verantwoordelijk voor” zei een lerares lang geleden tegen mij. Ze sprak de woorden met zo’n beslistheid uit dat ik ze nooit ben vergeten. Ze gaven me de moed en de felle vastberadenheid om op te komen voor mensen met een hulpvraag. Voor rechtvaardigheid, echtheid en zoeken naar mogelijkheden die er zijn. Buiten de lijnen en over nieuwe wegen.

Terug naar deze jongen. Hij was naar me toe gereisd na mijn appje. Ik wist via via dat hij het zwaar had. Zijn reis en de tranen waren genoeg om het vuur in míj aan te wakkeren. Ik dacht aan de woorden van mijn lerares en het besluit was genomen. ‘Deze jongen ga ik helpen, ongeacht de regels en beperkingen die er zijn. Al is het deze ene jongen die ik door deze pandemie heen help, heen sleur als dat moet.’ Goddank wilde hij het wel proberen met me. Want om zo verder te gaan bood niet veel goeds voor de toekomst.

Onze bedrijfslocatie was met de overheidsmaatregelen gesloten. Ontwikkel-trajecten deed ik online. Veelal 1-op-1. Speciaal voor deze jongen deed ik wekelijks de deur van Droom van Zwolle open. Zo zaten wij met z’n 2-en in een immens pand. Of we wandelden door de stad. Zoekend naar antwoorden. Hoe het zover had kunnen komen. Wat hij graag deed toen hij nog veel jonger was. Wat hij zou doen als alles kon. Wat hij wist over zichzelf. Of hij kon ontdekken welke kwaliteiten hij kon aanwenden om hier uit te komen…

We zijn 3 maanden verder en afgelopen maandag lachte hij voor het eerst vrijuit sinds ik hem ken. Ik zag wel eerder een twinkeling toen ik tijdens een wandeling spontaan met hem bij een gitaarwinkel aanklopte. Maar nu lachte hij breeduit bij mij aan tafel. Hij was in beweging gekomen zei hij. “Ik ben er nog niet, maar ik ben onderweg”. En zo is het. Er was een gitaar gekomen na mijn telefoontje naar zijn moeder dat hij een gitaar nodig had voor zijn ontwikkeling. Er komt richting in een studiekeuze, hij maakt vergezichten over een leven in een studentenhuis, hij ervaart de kracht en de werking van een goed dagritme en is inmiddels bereid om al het werk aan te pakken dat voorhanden is.

Het komt door de deur uit gaan.
Het komt door de wekelijkse reis, een uur heen en een uur terug in de bus.
Het komt door een andere omgeving.
Het komt door de opdrachten om antwoord te vinden op ‘wie ben ik?’
Het komt door de filosofische gesprekken.
Het komt door de kennismaking met andere leeftijdsgenoten.
Het komt door mijn stok achter de deur.
Het komt door het leren gitaarspelen.
Het komt door het hanteren van een dag- en weekritme.
Het komt door werk te maken van werk.
Kortom het komt door van alles.

Deze jongen had een ieniemini vonkje om uit zijn somberheid te willen komen. Inmiddels zie ik een vlammetje dat op kan laaien tot een heilig vuur. Zijn vuur.
Hij loopt rechtop, hij maakt woordgrapjes en hij kan het hebben als hij op z’n donder krijgt als huiswerk niet af is. We dwalen en reizen nog even verder samen. Totdat hij geland is in een nieuwe stad en in een nieuwe studie. Totdat hij zijn eerste liedjes op zijn nieuw gitaar aan mij kan laten horen.

‘Hej’

/in , , , /door

‘Hej Bernadet, ik wil je even laten weten hoe het met me gaat.’ Zijn telefoontje komt uit het niets.

Hij is een jongere die ik 1,5 jaar geleden in ons programma On Track mocht begeleiden.
Hij deed het hartstikke goed. Hij kon goed reflecteren, deed echt zijn best. Hij had een moeilijke tijd achter de rug en stond er alleen voor. Maar hij wilde zo graag wat zijn leven maken, dus greep de kans om on track te gaan.
Twintig jaar en er alleen voor staan. Dat deed me wat. En uit de verhalen van hem begreep ik dat zijn ouders ‘het gewoon niet konden, opvoeder zijn, ouder zijn’.  Met goede moed en een grote dosis onbevangenheid was hij op zichzelf gaan wonen, met een vriend in een antikraakwoning vlakbij Zwolle.

Zoals ik al zei, hij deed het hartstikke goed. En ik snapte er niets van dat hij ineens niet meer op kwam dagen, de telefoon niet opnam, what’s-app berichtjes negeerde. Dus ik stapte in de auto en ging langs. En dat deed ik vele malen daarna weer. In het begin schrok hij er wel een beetje van en dan excuseerde hij zich dat het zo’n puinzooi was in huis. Maar het maakte mij niet uit. Ik wilde weten wat er aan de hand was. Het was zo’n lieve jongen, schuldbewust ook dat hij het zo had laten afweten.

Ineens kwam het hoge woord eruit. Hij was verslaafd geraakt. Het begon met blowen en alcohol. Daarna kwam 3-MMC.

We hebben hulp gezocht voor zijn verslaving. Dat moest eerst voordat hij weer met een opleiding zou kunnen starten.
Hij wilde er vanaf. Van de troep en van zijn apathie.
De wachttijd bij verslavingszorg was lang. Aan de telefoon al een half uur om zich überhaupt kenbaar te kunnen maken. Dat is lang en het vraagt vastberadenheid om de telefoon er niet op te gooien. Ik was erbij en ik heb het gezien. Maar hij deed het.
En toen kwam de wachttijd voor behandeling. Die was minstens een half jaar. Een half jaar minstens… Dat was ook lang. Te lang. En dus ging hij niet toen er eindelijk een oproep kwam. En naar de herkansing die er kwam ging hij ook niet.

Wat heb ik me machteloos gevoeld. Hij werd onbereikbaar. Maar ik ben blijven appen. Zo af een toe even een ‘ping’. Maar geen reactie, niets, noppes, nada.

Tot de lockdown vorig jaar. Ineens kwam er een berichtje dat hij door de lockdown, en het verlies van zijn baantje in de horeca, zichzelf wel heel erg tegen was gekomen. Dit ging zo niet meer. Hij was gaan kweken. “Wat kweek je dan?” vroeg ik vertwijfeld. ‘Groente’ was het antwoord en hij stuurde trotse foto’s van courgettes, aardappelen en munt. “Groente?” vroeg ik. ‘Ja! Ik heb een hartstikke leuke hobby met mijn groentetuin. Ik ben gestopt met blowen en ik ben een heleboel dingen aan het oplossen. Het contact met mijn ouders is beter en mijn schulden worden al een stuk minder.’

Na dit appje was het een half jaar stil. Tot een week geleden. ‘Hej Bernadet, ik wil je even laten weten hoe het met me gaat. Hoe het nu met me is.’ Hij vertelde trots dat hij ook gestopt is met alcohol en 3-MMC. ‘En dat allemaal op eigen kracht! Ik had er genoeg van en heb de knop omgezet. Gewoon gestopt. Cold turkey. En weet je wat zo leuk is? Ik sta 500 in de plus! En ik heb gisteren de mogelijkheid er ook afgegooid dat ik nog rood kan staan. Ik ben he-le-maal schuldenvrij!’ Wat was hij enthousiast. Ook over zijn nieuwe baan. Sinds een paar maanden is hij fulltime aan het werk bij een energieleverancier, met veel ontwikkelmogelijkheden.

Hij had mijn dag niet beter kunnen maken. Hij is On Track. Ik was en ben oprecht trots. Op hem. En onnoemelijk dankbaar dat hij de moeite nam om mij even te bellen. Binnenkort drinken we koffie, wat zie ik er naar uit…

 

De Oogst van On Track: ontroerend en versterkend

/in /door

Op 12 december hebben we de oogst gevierd van het ontwikkeltraject jongeren On Track. Een bijeenkomst vol ontroerende momenten. De jongeren deelden persoonlijke ervaringen en lieten op een prachtige authentieke manier zien dat ze “On Track” zijn. Zo was er een hele mooie presentatie van Myrthe Schoonhoven waarin ze haar geworstel en haar succesmomenten met ons deelde. Rozemarijn Huizenga bracht een gevoelig lied ten gehore dat ze schreef na een moeilijke periode. Ze is trots op waar ze nu staat en hoopt met de muziek en songteksten andere mensen te inspireren en te bemoedigen.
Het jonge muzikale Zwolse talent Micha verzorgde een mooi intiem en akoestisch optreden, omlijst met een inspirerend verhaal dat naadloos aansluit op de processen waar veel van ‘onze’ jongeren mee te maken hebben. Het was een geweldige bijeenkomst met trotse jongeren, trotse trainers, Droomvrienden, Droompartners, buddy’s, ouders en andere betrokkenen uit het professionele netwerk.

On Track werkt!

We hebben ontdekt dat het werkt om jongeren even helemaal uit hun dagelijkse bestaan te halen. Dit doen we door een week met ze naar Schiermonnikoog te gaan en het traject verder in Droom van Zwolle vorm te geven. Het werkt om in groepsverband met jongeren te leren en ontwikkelen. De jongeren gaan net als in onze andere ontwikkeltrajecten door de thema’s: aanvaarden, verlangen, hopen, vertrouwen, overgave, liefhebben en willen. Het vinden van hun Talent – ofwel natuurlijke gave – geeft zelfvertrouwen en richting. Verkregen inzichten kunnen meteen worden toegepast in het realiseren van een project en het vinden van richting in leren en/of werk. Tot slot blijkt de hands-on support (praktische ondersteuning) belangrijk die gegeven wordt door trainers en buddy’s uit het netwerk van Droom van Zwolle.

Een lerend netwerk

De trajecten inspireren ons en motiveren ons om persoonlijke ontwikkeling volgens deze aanpak zo vroeg als mogelijk te integreren in het onderwijs. Het is onze ambitie om professionals die jongeren begeleiden op te gaan leiden om dit samen mogelijk te maken. Daarnaast is er goede samenwerking nodig met hulpverleners, doorverwijzers, scholen, instanties en andere ontwikkelprogramma’s om snel te kunnen schakelen voor jongeren en om een lerend netwerk te vormen. Hier willen we verder aan bijdragen en aan werken, onder meer via ons platform “Ruimte voor jongeren”.

We doen het niet alleen

Onze dank gaat uit naar alle jongeren die meegedaan hebben, naar ouders die hun kinderen hebben gestimuleerd in hun ontwikkeling, naar Provincie Overijssel en naar onze Droomvrienden en Droompartners die de trajecten mede mogelijk hebben gemaakt. Dank aan de buddy’s uit ons netwerk die een langere periode willen meereizen met de jongeren. En ook dank voor de trainers die hebben doorgezet als het moeilijk was. “Wij zijn On Track” en wij hopen dat we ons werk voor jongeren in de komende jaren kunnen uitbreiden!

Wil je meer weten over On Track en/of hoe je het kan steunen? Kijk dan hier verder.

Portfolio Items