Tag Archief van: jongeren

Sam, de Strijder, werd door een klasgenoot vals beschuldigd van bedreiging

Wat gebeurt er als een valse beschuldiging een school in rep en roer brengt? En hoe reageert een jongen vanuit zijn unieke ‘Strijder’-talent? De recente situatie op school was een eye-opener voor de volwassenen en de betrokken jongeren.

Sam, de Strijder, werd door een klasgenoot vals beschuldigd van bedreiging. Ondanks de immense druk die dit met zich meebracht bleef Sam kalm en in zelfvertrouwen. ‘Ik weet hoe het zit’ zei hij en ‘jullie weten het
straks ook’.

De reacties van de betrokken volwassenen waren een mix van ‘paniek’, ‘sussen’ en ’treffende interventies’:

De mentor, met de beste bedoelingen, schoot te snel in actie en had besloten de jongens niet meer tegelijkertijd pauze te laten houden. Hij moest een leerling beschermen en was zich er niet van bewust dat hij misschien de
verkeerde jongen in de luwte hield.

De ouders van de beschuldigde jongen (Sam) waren niet op de hoogte gesteld en toen zij er bij toeval na 2 weken achter kwamen hebben zij zelf een gesprek op school geïnitieerd. Ze waren vol ongeloof over de gebeurtenissen en ze waren geraakt dat er óver hun kind werd gesproken en niet mét hem. Hoe kon het dat ze niet op de hoogte waren gesteld?

De moeder van Sven, de jongen die de valse beschuldiging had gedaan, wilde de boel sussen. Ze wilde het niet groter maken dan het was. (Pas later werd duidelijk dat dat kwam omdat er veel meer aan de hand was, het gezin had het al zwaar genoeg met het begeleiden van hun puberzoon.)

De aanpak van de moeder van Sam was opvallend anders. Ze was liefdevol naar beide jongens, verbindend en empathisch. Ze zei ‘éen van deze jongens heeft hulp nodig. Ik houd van hen allebei, het zijn onze jongens, onze kinderen. Eén van hen heeft een grote fout gemaakt.
“Óf een van hen liegt, met vergaande gevolgen, en heeft professionele hulp nodig. Óf een van hen vertoont gewelddadig gedrag en heeft professionele hulp nodig. Het is dus ontzettend belangrijk dat wij zicht krijgen op wat er gaande is, zodat ‘ons kind’ passende hulp kan krijgen.”
Haar aanpak zorgde voor een wending in de situatie waardoor de leugen aan het licht kon komen. Sam voelde zich gezien en gaf aan dankbaar te zijn daarvoor. Sven had het zwaar, maar kon wel erkennen dat het echt niet oké was wat hij had gedaan. Een klein leugentje was helemaal out of the hand gelopen. Hij was zelf ook wel geschrokken dat zijn mentor het zo serieus voor hem had opgenomen.

Wat zie ik in deze casus?

Als ik met de blik van talentexpert kijk dan is het een boeiende casus hoe talent kan floreren, ook (of juist) als het spannend wordt.
Als coach zie ik het onvermogen van een professional (een mentor in dit geval) hoe om te gaan met een lastige en ingewikkelde situatie. Ik zie ook de vermoeidheid van een ouder die het nauwelijks nog kan bolwerken. En dat ze het er bij wil laten, zich niet realiserend dat juist het aangaan van moeilijke gesprekken een doorbraak kan zijn in de begeleiding van haar kind.

Wat zie jij en wat zou jij doen?

Talentontwikkeling in het onderwijs

Hoe eerder iemand zijn/haar Talent herkent en erkent hoe beter.

Talent geeft richting en het is je meest kostbare bezit. Je draagt het in je vanaf het moment dat je geboren bent en het gaat nooit meer weg.
Talent is je vertrekpunt. En je richtinggever. Elke keer weer, je leven lang.

Talent bij kinderen/jongeren

Hoe fijn zou het zijn als kinderen/jongeren al vroeg hun Talent leren (her)kennen? Hoe zou het zijn als ze vanuit hun Talent keuzes gaan maken in hun schoolloopbaan/studieloopbaan? En vanuit ‘vertrouwen op hun Talent’ keuzes kunnen maken die echt bij hen passen. Voor de rest van hun leven? Denk je eens in wat een immense kracht vrijgemaakt kan worden als kinderen en jongeren vanuit talentontwikkeling en zelfontwikkeling richting kunnen bepalen op het pad dat voor hen ligt!

Wat als iedereen zijn/haar talent kent?

Hoe zou dat zijn, dat vroeg ik mij af bij de oprichting van Droom van Zwolle in 2012. Ik droomde toen al van een samenleving waarin ieder mens zijn/haar Talent kent. En ik dacht ik begin in regio Zwolle want dat moet toch mogelijk zijn?! Inmiddels hebben we duizenden mensen begeleid in het ontdekken van hun unieke Talent. “Talent in 1 woord”, in deze eenvoud zit de grootste kracht! Een methode die werkt, voor leiders, medewerkers, jongeren en kinderen.
Maar ik kan deze droom niet alleen realiseren. Om echt impact te maken is het veel slimmer om mensen te leren hoe zij weer anderen kunnen helpen met het herkennen en vangen van Talent. Ik hoop dat jij daar net zo over denkt.

Hoe zou het zijn als talentontwikkeling geïntegreerd is in het onderwijs? Dat leerkrachten, docenten en andere begeleiders bij ieder kind en bij iedere jongere willen weten ‘waar ben jij van?’ en ‘wat heb jij nodig om jouw Talent voluit te kunnen ontwikkelen?’
Via het onderwijs is er een enorm bereik om deze droom werkelijkheid te laten worden. Dus voor mensen die een rol hebben in het onderwijs een harte-oproep om van je te laten horen.

Wat zijn de mogelijkheden?

Bevlogen trainers, die allemaal ’talent in 1 woord’ hebben leren benoemen vanuit de Pulsarvisie, kunnen gastlessen verzorgen voor BO vanaf groep 7/8, VO, MBO, HBO en WO.
Wil je zelf leren hoe je het talentwoord van kinderen/jongeren kan helpen vangen? Dat kan door middel van onze Train de Trainer trajecten. Neem daarvoor contact op!

Wil je eerst meer weten, lees dan verder: Talentontwikkeling

Opgelucht haal ik adem dat hij de telefoon opneemt.

“Hallo?!”
Zijn stem klinkt slaperig. Opgelucht haal ik adem dat hij de telefoon opneemt.
‘Met Bernadet’, zeg ik, ‘ik bel je zomaar even, om te horen hoe het met je is. Ik weet het, het is nog vroeg, maar ik dacht ik heb nu tijd’.Het is 08.30 uur en hij weet niet dat ik slecht heb geslapen omdat ik over hem zat te piekeren.

Vanochtend stond ik met buikpijn op
Ik had gezocht naar zijn what’s-app en zag dat hij er geen profielfoto meer op had staan. Het was al een jaar geleden dat wij contact hadden via what’s-app. En ineens door een samenloop van gebeurtenissen in de afgelopen weken borrelde mijn ongerustheid over hem weer op. Hij klinkt verrast en zegt heel blij te zijn dat ik hem bel. Hij wilde mij ook graag spreken, maar durfde niet meer zo goed omdat het al een tijdje geleden was dat hij iets van zich had laten horen.On Track
‘Hij’ is een jongere die 3 jaar geleden deelnam aan het jongerenprogramma ‘On Track’.
18 jr oud. Iedere week kwam hij, weggedoken in een grote hoodie, met een bleek gezicht en gebogen schouders, bij ons binnenwandelen. Ik vergeet nooit de grote donkere droeve ogen. Eenzaam. Wanhopig. Geen idee welke kant hij op moest en wat hem zin kon geven in leven.
Het ging al niet echt lekker voor de pandemie, maar het gemis aan structuur en sociale contacten op school heeft hem in donkere diepten gestort.
Wij spraken af dat hij dit kenbaar zou maken bij de huisarts zodat er specifieke begeleiding ingezet kon worden. In de tussentijd zou ik er voor hem zijn. Iedere week live, 1-op-1 . En telefonisch of via what’s-app. Zo nodig dagelijks.Ik ben coach, geen therapeut of psycholoog. Ik zag de grens voor mij in onderzoeks- en begeleidingsmogelijkheden. En ik werd onbegrensd in beschikbaarheid om hem niet weg te laten glippen. Als dat al kan.

Studieloopbaan
Afgelopen jaar is hij psychologisch onderzocht en is de diagnose autisme gesteld. In welke vorm is voor hem niet duidelijk. Hoe hij er mee om moet gaan ook niet, maar volgende week komt er een ambulant begeleider om hier met hem over in gesprek te gaan. Het is eindelijk zover dat er duidelijkheid komt.
Ik geef aan dat hij weer met mij in gesprek kan gaan, als hij zover is, om over zijn studieloopbaan te sparren. Dat vindt hij fijn omdat hij twee keer een studie is gestart en ook weer is gestopt omdat de vorm niet paste. Ik weet dat er mensen zijn die vinden dat ik los moet laten. Maar ik kan het in deze situaties niet en ik wil het niet. ‘Wat je ziet, daar ben je verantwoordelijk voor’ heb ik eens geleerd. En zo is het. Al is het voor deze ene jongere die daardoor weer lichtpunten ziet.

Vrij of aangelijnd?

Als ik aan mijn jeugd denk dan denk ik aan veel en in het bijzonder aan ‘avontuur’.
Een periode met steeds meer ruimte om vrij te bewegen, grenzen te verkennen, dingen te doen en te ontdekken die op dat moment een goed idee leken.
Wij hadden bijvoorbeeld een discotheek die tussen de middag open was. Het was er altijd druk, beregezellig, goede muziek. Wat hebben we gedanst! En eerlijkheidshalve wat hebben we ook een uren verlet laten gaan die we eigenlijk op school hadden moeten doorbrengen. Er was geen controle op aanwezigheid en er was geen digitaal leerlingvolgsysteem dat inzichtelijk was voor ouders/opvoeders. Wel werd er appèl gedaan op eigen verantwoordelijkheid. Je was verantwoordelijk voor je eigen resultaten én voor het constructief meewerken in groepsprocessen.

Het heeft goed uitgepakt. De vrijheid (het vrij voelen), is 1 van de belangrijkste waarden die ik met me meedraag.
En dat is precies waar ik in de huidige jonge generaties het tekort zie/voel. Vaak is dit tekort een gevolg van aanvankelijk goede intenties. Zo is het leerlingvolgsysteem vast niet bedoeld om ouders aan te zetten om hun kinderen te pas en te onpas aan te spreken op schoolresultaten. En de zoekfuncties/trackers die door ouders worden geactiveerd op de mobieltjes zijn er ook vast niet voor bedoeld om altijd alles van een kind te willen weten.

En toch gebeurt het. Veel jongeren zitten digitaal aan de lijn. Ze kunnen geen kant op door de keuzes die volwassenen maken. Daar hebben ze last van. ‘Mijn ouders denken dat ik het niet kan’, ‘Mijn ouders vertrouwen me niet’, ‘Ik zie er tegenop om naar huis te gaan omdat ik dan weer een preek van mijn vader of moeder krijg over de cijfers van mijn toetsen’.
Ik verzin het niet hè, dit hoor ik vaak van jongeren die ik begeleid.
‘Ja’, zul je misschien denken, ‘maar ze zitten zelf ook veel online’. Dat klopt én dat is een ander onderwerp.

Waar het om gaat is dat ik ouders bijvoorbeeld hoor zeggen ‘Even kijken waar Joris is, oooh hij is bij de appie. En Emma is nu in Groningen op weg naar de uni.’ Waarom willen mensen dat weten? Dit gaat niet over zorgzaamheid of om te checken of iemand veilig aangekomen is rond middernacht. Dit gaat over alles willen weten.
Waarom?

Ik probeer het wel eens bespreekbaar te maken. Soms via een omweggetje door te vragen of ze zich nog herinneren hoe wij dat vroeger hadden. Soms door effecten bij jongeren te bespreken die ik in mijn praktijk hoor. Soms ook door directer te communiceren en aan te geven ‘dat het kind geen kant op kan’. Het is een onderwerp dat liefst niet verder besproken wordt door ouders/opvoeders. En toch doe ik dat omdat het niet klopt. Een kind heeft ook recht op eigen ruimte, om dingen te ontdekken zonder toeziend oog van de ouders. Een kind moet ook fouten kunnen maken zonder dat er meteen reactie via het mobieltje op komt.
Trackers kunnen aan- en uitgezet worden. Bewust ingezet worden als het echt spannend is om in de nacht naar huis te fietsen. De leerlingvolgsystemen kunnen ook op die manier ingezet worden. Je hoeft als ouder niet in te loggen om de laatste schoolcijfers te bekijken. En als je dat wel hebt gedaan geef dan in ieder geval je kind de tijd en de ruimte om zelf te vertellen hoe het op school gaat. Soms duurt dat een dag, soms een week, heel soms duurt het nog langer. Maar het komt als jij vertrouwen hebt.

Aan alle volwassenen zou ik willen vragen ‘zie je het?’

Het is de derde jongere die ik vandaag spreek. Alle 3 hadden ze hetzelfde ‘issue’.
“Druk.”

Niet druk in de zin van veel werken of veel studeren.

“Druk. Gewoon druk.”
Lange stiltes, zoeken naar woorden op mijn vragen.
Gebogen schouders, een stem die kraakt, wanhopige ogen en zenuwachtige benen die op en neer wippen. Tranen die uiteindelijk niet tegen te houden zijn en over de wangen rollen.

“Het is de druk van mijn omgeving.”
Met de omgeving worden in dit geval de ouders/opvoeders bedoeld, de volwassenen.
Volwassenen die er niets meer over willen horen dat het niet lekker gaat. Volwassenen die streng optreden na maandenlang ‘lanterfanteren’ van de jongeren. Volwassenen die zuchten. Oorverdovend stil zijn. Of uit onmacht schreeuwen.

Ik begrijp de onmacht als volwassene wel
Het is vreselijk om je jongere steeds stiller te zien worden. Je jongere die zichzelf opsluit in de kamer. Je jongere die nergens enthousiast van wordt. Je jongere die een ‘win-baan’ wil (ik wist eerlijk gezegd niet wat het was). Je jongere die allemaal redenen heeft om ergens maar niet aan te beginnen.
Toch wil ik jou vragen om nog eens goed te kijken naar je jongere.
Weet je wat er speelt? Weet je waarom het gezicht steeds bleker lijkt te worden? Weet je waarom het allemaal geen zin heeft?

Ik hoor en zie angst en verdriet
Angst van de jongeren om kenbaar te maken dat het niet goed gaat. Om eerlijk te durven zijn en te zeggen dat het echt niet gaat. Dat deze opleiding het (ook) niet is. Dat ze de tijdelijke baan niet volhouden. Dat de druk om geld te verdienen te groot is. Dat de druk om nu eens door te zetten en niet te zeuren te groot is geworden. Dat niemand ze begrijpt. Dat niemand moeite doet om echt te luisteren. Dat ze kennelijk niet meetellen, ondergeschikt zijn, moeten luisteren. Dat ze ook wel weten dat de volwassenen hard moesten werken vroeger, maar dat dat niet wil zeggen dat de dingen waar zijzelf tegenaan lopen niet net zo belangrijk zijn.

Aan alle volwassenen  zou ik willen vragen zie je het?
Kun je of wil je zien hoe het écht is?
Wat is het allerergste dat je kunt horen? Dat je jongere hulp nodig heeft? Dat je jongere doodop is?
Of dat je jongere zich niet durft te uiten?

Ik zeg niet dat de oplossing simpel is. Maar ik weet wel door alle jongeren die ik spreek dat het vaak al een stuk beter gaat als ze vrijuit kunnen praten. Nee, daar hoeven ze niet voor naar een psycholoog. Soms wel, maar heel vaak niet. Niet alles hoeft een label te krijgen, niet overal is therapie voor nodig of (erger nog) hoeft medicatie voor te worden voorgeschreven.
De jongere van nu worstelt niet alleen met de groeisprong van jong naar volwassen. Het is de jongere die laat zien wat wij zelf ook ervaren. Alsmaar moeten, presteren, produceren en meegaan in de ratrace. De ratrace van ‘zo is het nou eenmaal’, ‘zo zit de wereld in elkaar’.
Daarnaast is het een heftige tijd met na-effecten van de coronapandemie en veel slecht nieuws dat de Sociale Media en nieuwskanalen domineert. Onbetrouwbare (politieke) leiders, schandalen, uitbuiting, uitsluiting, onzekerheden over het klimaat en de zorg om de aarde, oorlogen en toenemend geweld. Er is nogal wat aan de hand en alle rottigheid van afgelopen decennia (en daarvoor) komt naar boven.
Alles wil gekend worden. En dat vraagt veel. Van ons allemaal, dus ook van de jongeren.

Wat wil jij het allerliefste voor je jongere?
Hetzelfde pad dat jij hebt gelopen of een leven dat op geheel eigen wijze vorm gegeven mag worden? Als je antwoord het laatste is; hoe zou het zijn dat je je jongere dan ‘de tijd’ en ‘de ruimte’ geeft? Dat je luistert en uitwisselt i.p.v. praat en vertelt (of roept en schreeuwt). De antwoorden wat er nodig is komen vanzelf. Misschien niet een-twee-drie, maar ze komen. Echt vertrouw daarop. Vertrouw je jongere. Die vindt de weg die past. Hoe zou het zijn dat je meer meereist en af en toe een aanwijzing geeft. Dat je leert volgen in plaats van te leiden. Ik gun alle volwassenen om meer nieuwsgierig te zijn en te genieten van het onverwachte, de dromen van de jongeren, de gesprekken, de innerlijke wijsheid die in ze schuilt en vooral het plezier maken met elkaar.

“Ik weet nu wat ik met mijn toekomst kan doen”
Evelyn Fremouw

“Ik heb het traject als heel positief ervaren. Ik ben heel erg dankbaar dat Bernadet mij de tools heeft gegeven om er weer achter te komen wat ik met mijn toekomst kan doen. Ik wist toen ik de droom binnenliep echt even niet meer wat ik moest. Veel onrust en verdriet. Door met Bernadet te praten leerde ik mijn talenten en draken ontdekken en deze herken ik nu in het dagelijks leven. Dit maakt dat ik af en toe iets geruster met dingen aan de slag kan.

Daarbovenop heeft Bernadet mij ook laten inzien dat ik weer terug naar school zou moeten gaan, dat ik nog lang niet uitgeleerd ben. De begeleiding van Bernadet was echt heel erg fijn, super warm en oprecht.”

Evelyn was aanvankelijk gestart met Hotel Management, maar heeft de opleiding stopgezet na een groot persoonlijk verlies. Tijdens On Track heeft ze geleerd dat ze alle ervaringen uit haar leven mee kan nemen in een nieuwe studie, richting toekomstig werk. Evelyn volgt nu een HBO-opleiding Toegepaste Psychologie en loopt 1 dag in de week stage waar ze maatje is voor mensen met een hulpvraag. Ze is verheugd dat ze ervaringsmaatje is voor mensen die mantelzorger zijn voor een ziek familielid. Het uiteindelijke doel van haar studie was om haar eigen ervaringen in toekomstig werk kwijt te kunnen. Hoe bijzonder dat ze dat nu al met haar stage heeft weten te realiseren!

Jongeren ‘Vol in hun kracht aan het werk’

Afgelopen zomer hebben Bernadet (Haveman) en Lotte (van Hal) het jongerenproject “Vol in je kracht aan het werk” afgerond. Het project is in 2019 gestart met steun van Provincie Overijssel, Droompartners en Droomvrienden. Uit ons professionele netwerk hebben we enthousiaste buddy’s uit diverse sectoren weten te betrekken bij de ontwikkeling van de jongeren. Wij zijn dankbaar voor alle steun en hulp die wij hebben ontvangen!

Kijken naar ‘wat kan wel?’
We kijken terug op een geweldige leerzame tijd. Met en voor de jongeren. Het maakt ons blij en trots dat we de jongeren duurzaam verder hebben kunnen helpen op hun weg naar/in de arbeidsmarkt. Ondanks de onvoorziene omstandigheden is het gelukt om iedere keer weer oplossingen te vinden. Het was ook een mooie uitdaging om steeds te kijken naar ‘wat kan wel?’ en buiten de gebaande paden te gaan vanuit een vastberadenheid om de jongeren niet te laten zitten.
De doorlooptijd en de omvang van het project was dus fors groter dan we vooraf hadden ingeschat. Dit heeft niet alleen te maken met de pandemie die in maart 2020 uitbrak waardoor we over moesten gaan op 1-op-1 begeleiding, er was ook niet voorziene problematiek bij een aantal jongeren, we hebben te maken gehad met lange wachttijden bij verslavingszorg en geestelijke gezondheidszorg. Wij hebben ervoor gekozen om deze jongeren lang(er) in coaching te houden om te voorkomen dat ze helemaal vast zouden lopen.

Wat hebben we bereikt?

  • De jongeren hebben zichzelf beter leren kennen. Ze zien de uniciteit en de waarde van hun talent. Ze weten hardnekkige patronen te benoemen en wat ze er zelf aan kunnen doen om dit te doorbreken. Ze hebben voeling gekregen met hun waarde, zijn wendbaarder en kunnen met meer zelfvertrouwen de wereld tegemoet treden.
    Vanuit het perspectief ‘je bent een talent’ kunnen de jongeren over de schutting kijken; ze weten dat de keuze voor een studie of een baan niet het eindstation is. Door iedere keer weer terug te gaan naar de kern van wie ze zijn kunnen ze beter omgaan met veranderingen en kunnen ze nieuwe inzichten over wat ze te doen hebben integreren in hun leven.
  • Het belang van het aanbrengen van een dagritme en een weekplanning en weekritme is door alle jongeren herkend en erkend. Hier hebben we natuurlijk flink mee kunnen oefenen tijdens onze meerdaagse trajecten op Schiermonnikoog. Maar ook daarna in de 1-op-1 begeleiding. We hechten belang aan het nakomen van afspraken, op tijd komen en zelf plannen. We hanteren een ‘streng regime’ als het gaat om zorgdragen voor een zinvolle invulling van de week. 5 x 6 uur werken (aan zichzelf) is 30 uur aan de bak… Eerlijk is eerlijk, daar zat weleens weerstand op, maar uiteindelijk is het een belangrijke sleutel gebleken in het doorbreken van (ongezonde) patronen en somberheid.
  • Het bewustzijn is vergroot over eerlijke voeding, verantwoord boodschappen doen, (het bereiden van) gezonde maaltijden en het sociale aspect van samen koken en eten.
  • Er is bewustzijn ontstaan over het op orde brengen van financiën, hoe om te gaan met studiegeldleningen, de kosten van levensonderhoud en hier verantwoordelijkheid in dragen, het belang van sparen voor onvoorziene situaties.
  • Er zijn stappen gezet in volwassenwording, zelfstandig wonen, het opbouwen van een (nieuw) sociaal netwerk en initiatieven nemen.
  • Verslavingsproblematiek is bij de kop gepakt. Enerzijds door het aanbrengen van focus en een dag- en weekritme. Anderzijds door vastberadenheid van de jongeren zelf vanuit het bewustzijn dat ze zelf aan het roer staan van hun leven, dat ze zelf verantwoordelijk zijn en zelf keuzes hebben te maken.
  • Bijna alle jongeren hebben aansluitend een duurzame en toekomstgerichte invulling kunnen geven aan hun (school)loopbaan. Er zijn nieuwe banen gevonden of het werk is bewust voortgezet. Sectoren waarin gewerkt wordt: sales, administratie, dienstverlening, sociaal werk, horeca. Veel jongeren voelden ervoor om (daarnaast) een gerichte opleiding te volgen (MBO, HBO, Universiteit). Studierichtingen in: zorg, dienstverlening, communicatie, marketing, design, onderwijs, transport, duurzaamheid.
    Een paar jongeren heeft specifieke begeleiding gekregen i.v.m. langdurige problematiek. Vooralsnog kunnen zij niet naar school of aan het werk. Zij hebben wel het gehele traject doorlopen en helder gekregen welke (vervolg)opleiding ze willen gaan starten en in welke branche ze in de toekomst aan de slag willen gaan.

Wat zien wij voor ons?
Wij zien ernaar uit om ook in het komende jaar weer met jongeren aan de slag te gaan. Wil je ons daarbij helpen laat dan van je horen. Wij staan open voor nieuwe samenwerkingen, in en buiten het onderwijs. Wil je Jongeren On Track financieel ondersteunen? Heel fijn!! Het is een groot knelpunt bij jongeren en veel ouders van deze jongeren om de kosten van begeleiding zelf te kunnen dragen.

Gelukkig is er inmiddels in onze samenleving een toenemend besef van eenzaamheid, somberheid en depressieve gedachten onder jongeren. Wij hopen van ganser harte dat wij met elkaar kordate en effectieve begeleiding weten te organiseren. Dat we oplossingen vinden om lange wachttijden terug te brengen bij specifieke zorgvragen. Maar bovenal dat we het normaal gaan vinden om jonge mensen te begeleiden bij het ontwikkelen van zichzelf zodat ze wendbaar en bewust het leven kunnen vormgeven. Waarbij een (studie)loopbaan aansluit bij wie ze in wezen zijn en die invulling geeft aan een zinvol bestaan.

We verwijzen je graag naar via deze link naar een aantal testimonials die wij online mochten plaatsen.

 

Het komt door van alles

Hij is 20 jaar en hij komt sinds half december wekelijks naar mij toe. Somber, ineengedoken en perspectiefloos; dat kenmerkte de ontmoeting die ik met hem had in december. Het tussenjaar waar hij zo naar uit had gezien na het behalen van zijn VWO-diploma werd een periode van totale ‘nietsheid’. Geen school, geen werk, geen autorijlessen, geen waardevolle sociale contacten. Wel een paar kennissen, maar die begrepen hem niet. Hij sliep iedere dag lang uit omdat de dag dan korter leek. Zijn ouders werden steeds ongeduldiger en bozer en beschuldigden hem van luiheid en gemakzucht. Maar zo was hij toch niet. Of toch wel?
Met elke nieuwe of verlengde overheidsmaatregel was hem de moed en levenslust meer in de schoenen gezakt. Wat hij leuk vond? Waar hij zijn bed voor uit wilde komen? Wat hem blijer zou kunnen maken? Geen antwoorden. Stilte. Een spoortje stille tranen over zijn bleke gezicht.

“Wat je ziet ben je verantwoordelijk voor” zei een lerares lang geleden tegen mij. Ze sprak de woorden met zo’n beslistheid uit dat ik ze nooit ben vergeten. Ze gaven me de moed en de felle vastberadenheid om op te komen voor mensen met een hulpvraag. Voor rechtvaardigheid, echtheid en zoeken naar mogelijkheden die er zijn. Buiten de lijnen en over nieuwe wegen.

Terug naar deze jongen. Hij was naar me toe gereisd na mijn appje. Ik wist via via dat hij het zwaar had. Zijn reis en de tranen waren genoeg om het vuur in míj aan te wakkeren. Ik dacht aan de woorden van mijn lerares en het besluit was genomen. ‘Deze jongen ga ik helpen, ongeacht de regels en beperkingen die er zijn. Al is het deze ene jongen die ik door deze pandemie heen help, heen sleur als dat moet.’ Goddank wilde hij het wel proberen met me. Want om zo verder te gaan bood niet veel goeds voor de toekomst.

Onze bedrijfslocatie was met de overheidsmaatregelen gesloten. Ontwikkel-trajecten deed ik online. Veelal 1-op-1. Speciaal voor deze jongen deed ik wekelijks de deur van Droom van Zwolle open. Zo zaten wij met z’n 2-en in een immens pand. Of we wandelden door de stad. Zoekend naar antwoorden. Hoe het zover had kunnen komen. Wat hij graag deed toen hij nog veel jonger was. Wat hij zou doen als alles kon. Wat hij wist over zichzelf. Of hij kon ontdekken welke kwaliteiten hij kon aanwenden om hier uit te komen…

We zijn 3 maanden verder en afgelopen maandag lachte hij voor het eerst vrijuit sinds ik hem ken. Ik zag wel eerder een twinkeling toen ik tijdens een wandeling spontaan met hem bij een gitaarwinkel aanklopte. Maar nu lachte hij breeduit bij mij aan tafel. Hij was in beweging gekomen zei hij. “Ik ben er nog niet, maar ik ben onderweg”. En zo is het. Er was een gitaar gekomen na mijn telefoontje naar zijn moeder dat hij een gitaar nodig had voor zijn ontwikkeling. Er komt richting in een studiekeuze, hij maakt vergezichten over een leven in een studentenhuis, hij ervaart de kracht en de werking van een goed dagritme en is inmiddels bereid om al het werk aan te pakken dat voorhanden is.

Het komt door de deur uit gaan.
Het komt door de wekelijkse reis, een uur heen en een uur terug in de bus.
Het komt door een andere omgeving.
Het komt door de opdrachten om antwoord te vinden op ‘wie ben ik?’
Het komt door de filosofische gesprekken.
Het komt door de kennismaking met andere leeftijdsgenoten.
Het komt door mijn stok achter de deur.
Het komt door het leren gitaarspelen.
Het komt door het hanteren van een dag- en weekritme.
Het komt door werk te maken van werk.
Kortom het komt door van alles.

Deze jongen had een ieniemini vonkje om uit zijn somberheid te willen komen. Inmiddels zie ik een vlammetje dat op kan laaien tot een heilig vuur. Zijn vuur.
Hij loopt rechtop, hij maakt woordgrapjes en hij kan het hebben als hij op z’n donder krijgt als huiswerk niet af is. We dwalen en reizen nog even verder samen. Totdat hij geland is in een nieuwe stad en in een nieuwe studie. Totdat hij zijn eerste liedjes op zijn nieuw gitaar aan mij kan laten horen.

Tag Archief van: jongeren