Haar moeder wees haar de weg
Ze was 21 jaar toen ze voor het eerst bij mij kwam. Terneergeslagen en vol verdriet. Er was zoveel aan de hand dat ze niet meer wist wat ze moest doen. Haar moeder was een jaar daarvoor overleden na een heftig ziekteproces. Haar tienerjaren hadden grotendeels in het teken gestaan van mantelzorg. Ze was met een vervolgstudie begonnen in een andere stad en na een half jaar was ze ook weer gestopt. Het was teveel allemaal. Chaos en onrust in hoofd en lijf. Ze runde nu het huishouden. Haar ouders waren gescheiden en de familie was verscheurd geraakt door het gedrag dat samenhing met het ziektebeeld van haar moeder. Ze zag nu wel in dat haar moeder daar niets aan kon doen, maar in haar tienerjaren was het moeilijk ‘dat ze zo raar deed’. Het had lang geduurd voordat helder was wat er aan de hand was. En er was wel een soort van gezinsbegeleiding geweest en die mensen waren hartstikke aardig, maar ze hadden kort gezegd ‘geen idee waar zij behoefte aan had gehad‘.
Ik zag een lieve meid die veel te jong een moederfiguur in haar leven had moeten missen en die veel op haar bord had. Niet alleen vanwege het grote verlies van haar moeder, maar ook vanwege de zorgen over haar studieschuld, haar broer die het erg moeilijk had en het gemis van haar vader die veel van huis was voor het werk. Ze keek hele dagen series op Netflix.
Het raakte me. Als coach, als professional, maar ook als vrouw en als moeder. Ze wilde nieuwe perspectieven op de toekomst ontdekken en nieuwe mogelijkheden vinden voor haar school-/loopbaan. Maar er was eerst iets anders nodig. Ze had allereerst ondersteuning nodig in het verwerken van haar verlies en ze moest een nieuwe structuur in haar dagelijks leven ontwikkelen. Een nieuw dagritme creëren met voldoende tijd om aan zichzelf te werken. Lang in bed liggen en series kijken was er niet meer bij. Ze ging op zoek (moest op zoek) naar een deeltijdbaan. Van daaruit kon zij stappen maken.
‘Wij kunnen jouw moeder niet vervangen, maar wij kunnen er als vrouwen wel voor jou zijn’ zei ik tegen haar. ‘It takes a village to raise a child’. Tjonge wat ben ik blij dat ze dat kon horen. En wat ben ik blij als ik dan nu – 1,5 jaar later – nog steeds berichtjes krijg met de laatste updates uit haar leven. Ze heeft geleerd ‘het aan te gaan’, is in goed gesprek met haar naasten, kan steeds beter om hulp vragen en tijd nemen om te ontspannen. Ze is weer gaan studeren en ze heeft een richting gekozen die nog dichter bij haarzelf ligt. Ze ziet een toekomst voor zich. Met werk waar ze haar talent en persoonlijke ervaringen kan inzetten ten gunste van anderen. Hoe gaaf dat zij een stageplek heeft gevonden waarbij ze ervaringsmaatje voor jongeren is die mantelzorger zijn voor een zieke ouder.
Ik geloof daar zo in. Dat pijnlijke gebeurtenissen uiteindelijk omgezet kunnen worden tot doorleefde wijsheid. Uiteindelijk. Als Het aangegaan wordt. Helemaal. Grondig. Stap voor stap. Zij ontdekte dat ook en zij werkt eraan en ze doet het. Ik ben blij voor haar en trots op haar. Als coach, als professional, als vrouw en als moeder voor deze jongere.
