‘Wat een gemartel’ hoorde ik mezelf net zeggen. En een gemartel is het af en toe ook. Zeker dit jaar waarin COVID-19 zoveel dingen overhoop heeft gehaald en waarin ik dagelijks cliënten spreek die er helemaal doorheen zitten. De verhalen raken me en ik maak tijd die er eigenlijk niet is. Maar daar gaat dit verhaal niet over. Want iemand een hart onder de riem steken is wel het minste wat ik kan doen. Dus kom maar. Of beter gezegd: kom maar door. Want de gesprekken gaan nu even online.
We praten, harten worden gelucht en we zoeken naar mogelijkheden, wat wel kan, waar lichtpunten zijn en wat iemand nu nodig heeft. Maar bovenal vinden we antwoord op de vraag ‘waar gaat jouw licht over en hoe kun jij een lichtpunt zijn voor de wereld, voor de mensen om je heen?’
Weten waar jij van bent en waar jouw betekenis ligt. Van daaruit kan de beweging naar buiten gemaakt worden. Veelal leggen we de focus op de dingen buiten ons zelf. Dat is mooi als het gaat om het herkennen van lichtpunten, van wat er wel is of kan zijn. Evenzo belangrijk is het om het licht in jezelf te vinden. Specifiek te worden waar jouw licht over gaat en welke uitwerking je daar mee kunt en wilt bewerkstelligen.
Het zijn dus 2 bewegingen.
Van buiten naar jou.
En van jou naar de wereld om je heen.

Het is de laatste dag voor kerst en ik ben zaken aan het afronden, pleeg telefoontjes, verstuur mailtjes en schrijf kerst- en nieuwjaarskaarten. Terwijl ik middenin een post zit die ik op de website wil plaatsen wordt er een receptenboek op mijn toetsenbord gedropt. “Ik wil best boodschappen voor je doen, maar dan wil ik wel een lijstje. En jij hebt bedacht dat we uitgebreid Indiaas gaan koken, dus wat is je idee??”
De Indiase keuken is mijn favoriete keuken. Alleen heb ik nog geen idee. Want ik gaf prioriteit aan andere zaken. Maar zonder mijn idee kan de ander niet verder.
Ik blader verwoed door het kookboek en som een reeks ingrediënten op. Ondertussen schieten ‘vaatwastabletten’, ‘koffie’, ’toiletpapier’ (…) door mijn hoofd en ik ratel een lijst af die grenzeloos lijkt te worden.
De telefoon gaat. Mijn collega Kirsten, of ik inspiratie heb om te schrijven. “Of sta je in de winkel?” vraagt ze. ‘Nou nee niet in de winkel, en ja wel inspiratie om te schrijven. Maar nu zit ik even met een kookboek voor me en loop ik een boodschappenlijst langs.’
Ze heeft een visual uitgezocht voor de kerstkaart. Er moet alleen nog een tekst op. Joepie denk ik, dat is zo gefixt. Een lichtpunt.

Het regent pijpenstelen en ik moet even naar buiten want er ligt nog een verlengsnoer open en bloot op het terras. Keurig uitgerold en achter de bakken weggewerkt, dat wel. Maar het lijkt mij niet verstandig om het nog langer zo te laten liggen.
Ik had het plan om lampjes buiten op te hangen, maar daar ben ik nog niet aan toe gekomen. Dan kan het snoer maar beter weer in de schuur. En de lampjes blijven gewoon in de doos tot volgend jaar… Terwijl ik de boel weer oprol en ondertussen steeds natter word zie dat ik het snoer vast zit onder de standaard van de bakfiets. Hoe dan? Oh ja, dochter heeft hem geleend en zo geparkeerd. Omdat de sleutel in huis ligt, in het bakje (joehoe weer een lichtpunt, want daar hoort hij en dat weet ze inmiddels), til ik de fiets maar even op. De bakfiets is lompzwaar en ik sta onhandig te prutsen. Het snoer komt los. Joepie.
Ik moet nodig de regenhoes op de bakfiets aanbrengen bedenk ik me. Maar die is door de verhuizing op het zoldertje van de schuur beland. De schuur is nog niet op orde, maar met een keukentrap lukt het me om het zoldertje te bereiken en hoppa ik heb de hoes te pakken die achter het opgeslagen bouwmateriaal ligt. Snel weer naar buiten om de hoes om de bak te doen. Ik ben heel erg nat nu. En daar sta ik dan. Met een inmiddels kapotte panty (door de bakfiets), een boodschappenlijst die nog niet af is en dingen die door mijn hoofd flitsen van het werk. ‘Wat een gemartel.’

Heb je een idee waar ik naar toe wil?
Ik doe dit dus zelf hè.
Ieder jaar bekruipt me weer het onbehaaglijke gevoel dat de vrije weken rondom kerst en oud en nieuw langzaamaan gereduceerd worden tot 4 vrije dagen: eerste en tweede kerstdag, oudejaars(mid)dag en nieuwjaarsdag. Terwijl ik daarover nadenk besef ik me ook dat het aan mij is om dit niet zo te doen. Om nu prioriteiten te stellen. Om bewust en met aandacht het kerstdiner voor te bereiden en mensen op te zoeken die het zwaar hebben vanwege het alleen zijn. Om tijd te maken om impulsen te kunnen volgen. En dat is wat ik ga doen. Dit blog is het laatste stukje werk voor de kerstdagen. De laptop gaat uit en mijn licht gaat aan. Voor de dierbaren om mij heen en de mensen van wie ik weet dat ze zich eenzaam voelen.
Mijn licht gaat over veerkracht en dat ga ik laten shinen als een malle.

Ik wens jou lichtpunten om je heen toe. Maar bovenal dat jij het licht in jezelf ontsteekt. Weet je niet precies waar het licht van jou over gaat? Mijmer, word stil, maak ruimte en vraag eventueel om hulp door aan een ander te vragen wat ze zo aan jou waarderen.
Vind het licht in jezelf. Steek het aan. En shine. Shine als nooit tevoren.

Fijne dagen. Maak er wat moois van.

Lieve groet, Bernadet