Een wilde rit komt tot stilstand

Een wilde rit
‘Here we go’ schreef ik begin dit jaar… de eerste woorden van het lied ‘Rollercoaster’ van Danny Vera. Wat hebben we een wilde rit gehad. Door de COVID-19 pandemie en los van de pandemie.
Het is een jaar geleden dat we het bericht kregen dat het prachtige pand dat wij huren was verkocht. Het bericht kwam als een donder bij mij binnen. Mijn droom om het ooit over te kunnen nemen was in één klap voorbij. ‘Het hart aan flarden’, zeg ik met gevoel voor drama. Maar zo was het. Man man wat was en ben ik trots en gelukkig als ik in het pand ben. Het is zo goed gelukt om precies die bedding te creëren die we voor ons zagen. De verkoop was het begin van het einde voor het voortzetten van de locatie. Dat weet ik nu… Destijds was er nog geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om los te laten. Maar de pandemie ging voort en daarmee werden de uitdagingen voor onze locatie ook groter. Ik heb lang gedacht en gehoopt dat we met goede moed en ontzettend hard werken er wel doorheen zouden komen. Want goddank is de verhuur van de locatie maar de helft van ons werk. Dus so far so good. Alleen liep het anders. Want ondanks alle goede intenties, kansen en inspanningen kwam Rini tot de conclusie en het bericht ‘Ik kan niet meer, ik heb rust, ruimte en vrijheid nodig om vanuit een eigen vorm te kunnen werken’. Het was een eerlijk bericht en zo waar. Het is pijnlijk, het is scheuren en Het Is Zo.

Een onwerkelijke werkelijkheid
Alle factoren bij elkaar maken het complex. Ik wil de locatie wel graag voortzetten, maar ik kan dat niet alleen dragen nu in deze ongewisse tijd. Niet met een huurcontract dat eind juli verlengd zou moeten worden en niet met de gewijzigde bedrijfsvorm die eraan zit te komen. Dus tja, het was me een rollercoasterjaar, vol emoties, vermoeidheid en zorgen. We huren immers niet alleen een prachtig pand, maar we hebben ook een fantastisch team van loyale kanjers die ik zo graag de zekerheid van werk en inkomen gun. Het heeft me maanden gekost om te aanvaarden om onze ‘parel’, en daarmee ook ons team, los te kunnen laten. En eerlijk gezegd is het nu ook nog een onwerkelijke werkelijkheid.

Wat de bedóeling is
In de tussentijd is mijn hart gaan helen, de brokstukken zijn gelijmd en het wordt lichter sinds ik de legendarische woorden ‘tegenslag bestaat niet’ van onze geweldige commissaris, Jan de Dreu, ten diepste heb doorvoeld. Ik heb de gebeurtenissen als tegenslagen ervaren en het was een rauw proces. Maar heb aanvaard dat het, hoe pijnlijk ook, de bedoeling is dat deze vorm van Droom van Zwolle stopt. Daarmee zeg ik tegelijkertijd ook dat de bedóeling – de geest – van Droom van Zwolle verder gaat. Die is voor mij onveranderd en ik hoop dat ik die nog explicieter vorm kan geven. ‘Je ligt op schema’ zei Jan ook nog tegen me en ik weet dat dat ook waar is. Mijn diepe wens voor een buitenplek en een Academie voor Nieuwe Wegen kan alleen maar tot stand komen als daar de ruimte en de tijd voor is. De dienstverlening van Droom van Zwolle zet ik voort, De Droom gaat verder en ik hoop je te blijven inspireren. Maar we bouwen onze bezielde plek aan de Koestraat in juli af op dezelfde manier zoals we haar gecreëerd hebben. Immers: “Zo je eindigt is hoe je begint.” Wáár dat nieuwe begin voor mij zal zijn is nog in het ongewisse. Ik vertrouw op flow en timing hierin.

Mede door haar sta ik waar ik nu ben
Rini en ik zijn een geweldig en groots avontuur aangegaan. Mede door haar sta ik waar ik nu ben. We hebben zoveel geleerd en beleefd. En we hebben het geflikt. Een idee en ideaal tot vorm gebracht. Door te dromen, het voor ons te zien en te creëren en te doen. Met elkaar en met al die geweldige mensen om ons heen. Dankbaar ben ik voor iedereen die wij hier hebben mogen ontvangen en met wie wij hebben mogen werken, groeien en ontwikkelen. Ik had geen minuut willen missen, heb een schatkist aan ervaringen opgedaan en ben tot-op-het-bot wijzer geworden. We kunnen er een boek over schrijven en wellicht doen we dat ook nog eens.

Vanuit zachte kracht opwaarts
De rollercoaster komt tot stilstand. En wonderlijk genoeg resoneren we mee met de wonderlijke lente. Het is vandaag opgehouden met de eindeloze stroom aan regen. Het regenseizoen is ten einde. Vanavond stond ik naar de zonsondergang en de volle maan te kijken en ik heb mij wederom verbaasd over het wonder dat Leven is. Het gaat altijd anders. Als alles somber en grijs lijkt te zijn gloort er ineens hoop en licht aan de horizon. Ik voel nu goed bodem onder mijn voeten om vanuit zachte kracht opwaarts te gaan. Dus ‘Here I go!’

We gaan verder, we dromen verder en we werken er aan. Hopelijk ben jij daarbij, blijf jij nabij!

Bernadet
geschreven op 27 mei 2021