Sam, de Strijder, werd door een klasgenoot vals beschuldigd van bedreiging

Wat gebeurt er als een valse beschuldiging een school in rep en roer brengt? En hoe reageert een jongen vanuit zijn unieke ‘Strijder’-talent? De recente situatie op school was een eye-opener voor de volwassenen en de betrokken jongeren.

Sam, de Strijder, werd door een klasgenoot vals beschuldigd van bedreiging. Ondanks de immense druk die dit met zich meebracht bleef Sam kalm en in zelfvertrouwen. ‘Ik weet hoe het zit’ zei hij en ‘jullie weten het
straks ook’.

De reacties van de betrokken volwassenen waren een mix van ‘paniek’, ‘sussen’ en ’treffende interventies’:

De mentor, met de beste bedoelingen, schoot te snel in actie en had besloten de jongens niet meer tegelijkertijd pauze te laten houden. Hij moest een leerling beschermen en was zich er niet van bewust dat hij misschien de
verkeerde jongen in de luwte hield.

De ouders van de beschuldigde jongen (Sam) waren niet op de hoogte gesteld en toen zij er bij toeval na 2 weken achter kwamen hebben zij zelf een gesprek op school geïnitieerd. Ze waren vol ongeloof over de gebeurtenissen en ze waren geraakt dat er óver hun kind werd gesproken en niet mét hem. Hoe kon het dat ze niet op de hoogte waren gesteld?

De moeder van Sven, de jongen die de valse beschuldiging had gedaan, wilde de boel sussen. Ze wilde het niet groter maken dan het was. (Pas later werd duidelijk dat dat kwam omdat er veel meer aan de hand was, het gezin had het al zwaar genoeg met het begeleiden van hun puberzoon.)

De aanpak van de moeder van Sam was opvallend anders. Ze was liefdevol naar beide jongens, verbindend en empathisch. Ze zei ‘éen van deze jongens heeft hulp nodig. Ik houd van hen allebei, het zijn onze jongens, onze kinderen. Eén van hen heeft een grote fout gemaakt.
“Óf een van hen liegt, met vergaande gevolgen, en heeft professionele hulp nodig. Óf een van hen vertoont gewelddadig gedrag en heeft professionele hulp nodig. Het is dus ontzettend belangrijk dat wij zicht krijgen op wat er gaande is, zodat ‘ons kind’ passende hulp kan krijgen.”
Haar aanpak zorgde voor een wending in de situatie waardoor de leugen aan het licht kon komen. Sam voelde zich gezien en gaf aan dankbaar te zijn daarvoor. Sven had het zwaar, maar kon wel erkennen dat het echt niet oké was wat hij had gedaan. Een klein leugentje was helemaal out of the hand gelopen. Hij was zelf ook wel geschrokken dat zijn mentor het zo serieus voor hem had opgenomen.

Wat zie ik in deze casus?

Als ik met de blik van talentexpert kijk dan is het een boeiende casus hoe talent kan floreren, ook (of juist) als het spannend wordt.
Als coach zie ik het onvermogen van een professional (een mentor in dit geval) hoe om te gaan met een lastige en ingewikkelde situatie. Ik zie ook de vermoeidheid van een ouder die het nauwelijks nog kan bolwerken. En dat ze het er bij wil laten, zich niet realiserend dat juist het aangaan van moeilijke gesprekken een doorbraak kan zijn in de begeleiding van haar kind.

Wat zie jij en wat zou jij doen?

Talentontwikkeling in het onderwijs

Hoe eerder iemand zijn/haar Talent herkent en erkent hoe beter.

Talent geeft richting en het is je meest kostbare bezit. Je draagt het in je vanaf het moment dat je geboren bent en het gaat nooit meer weg.
Talent is je vertrekpunt. En je richtinggever. Elke keer weer, je leven lang.

Talent bij kinderen/jongeren

Hoe fijn zou het zijn als kinderen/jongeren al vroeg hun Talent leren (her)kennen? Hoe zou het zijn als ze vanuit hun Talent keuzes gaan maken in hun schoolloopbaan/studieloopbaan? En vanuit ‘vertrouwen op hun Talent’ keuzes kunnen maken die echt bij hen passen. Voor de rest van hun leven? Denk je eens in wat een immense kracht vrijgemaakt kan worden als kinderen en jongeren vanuit talentontwikkeling en zelfontwikkeling richting kunnen bepalen op het pad dat voor hen ligt!

Wat als iedereen zijn/haar talent kent?

Hoe zou dat zijn, dat vroeg ik mij af bij de oprichting van Droom van Zwolle in 2012. Ik droomde toen al van een samenleving waarin ieder mens zijn/haar Talent kent. En ik dacht ik begin in regio Zwolle want dat moet toch mogelijk zijn?! Inmiddels hebben we duizenden mensen begeleid in het ontdekken van hun unieke Talent. “Talent in 1 woord”, in deze eenvoud zit de grootste kracht! Een methode die werkt, voor leiders, medewerkers, jongeren en kinderen.
Maar ik kan deze droom niet alleen realiseren. Om echt impact te maken is het veel slimmer om mensen te leren hoe zij weer anderen kunnen helpen met het herkennen en vangen van Talent. Ik hoop dat jij daar net zo over denkt.

Hoe zou het zijn als talentontwikkeling geïntegreerd is in het onderwijs? Dat leerkrachten, docenten en andere begeleiders bij ieder kind en bij iedere jongere willen weten ‘waar ben jij van?’ en ‘wat heb jij nodig om jouw Talent voluit te kunnen ontwikkelen?’
Via het onderwijs is er een enorm bereik om deze droom werkelijkheid te laten worden. Dus voor mensen die een rol hebben in het onderwijs een harte-oproep om van je te laten horen.

Wat zijn de mogelijkheden?

Bevlogen trainers, die allemaal ’talent in 1 woord’ hebben leren benoemen vanuit de Pulsarvisie, kunnen gastlessen verzorgen voor BO vanaf groep 7/8, VO, MBO, HBO en WO.
Wil je zelf leren hoe je het talentwoord van kinderen/jongeren kan helpen vangen? Dat kan door middel van onze Train de Trainer trajecten. Neem daarvoor contact op!

Wil je eerst meer weten, lees dan verder: Talentontwikkeling

We beginnen te laat

We beginnen te laat met ontwikkelen. Dat is mijn conclusie als ik naar de vraagtukken kijk in mijn werkpraktijk. Een conclusie van 18 jr coaching en procesbegeleiding. En het is de realiteit van de dag als we naar de ruigheid kijken van het dagelijkse leven van zoveel mensen.

Het is zo jammer

Wat zijn er veel jongeren die zoekende zijn, somberte ervaren, mensen die vastlopen, niet weten wat te moeten doen of hóe. Teams die stagneren, ondernemers die rondjes draaien in de waan van een veranderende markt, leiders die moeite hebben in positie te komen of te blijven.
Het is zo jammer. De wereld zit vol talent en nog veel te weinig mensen hebben daar goed zicht op. En hóe ze vanuit hun talent en eigenheid dingen kunnen veranderen. Gelukkig zijn er allerlei wegen en/of ontwikkeltrajecten om daar werk van te maken, om alsnog de essentie scherp te krijgen en dingen bij te stellen of het radicaal anders te gaan doen.

Waarom wachten?

Maar zoals ik al schreef; we beginnen te laat.
Waarom wachten we totdat het ergens begint te schuren of te barsten?
Hoe zou het zijn als we veel eerder mensen helpen ontdekken wie ze zijn, wat hun waarden zijn, waar ze van betekenis willen zijn en hoe ze zich kunnen aanpassen aan een veranderende wereld? Hoe kunnen we mensen aanzetten om uiting en invulling te geven aan ‘urgentie’ die ze ervaren?

Deze week werd ik een paar keer bevestigd hoe cruciaal de rol van het onderwijs is hierin.

🌿 Allereerst tijdens de eerste editie van het Studium Generales dat Kees Klomp namens Windesheim in samenwerking met het Academiehuis Grote Kerk Zwolle heeft georganiseerd. Derk Loorbach hield een inspirerende lezing over Radicale Transities waarin hij onder meer het belang van het ‘herontdekken van waardering van de natuur’ noemde.
Wij zijn natuur. Dus hoe belangrijk is het om dit goed te leren kennen?! Het onderwijs heeft daar een belangrijke rol in, al is het alleen al omdat alle kinderen in principe naar school gaan.

🌿 Ten tweede tijdens de start van de De Bildung Academie Docenten, gisteren in Amsterdam.
Bildung = ‘Je bewust en actief verhouden tot…’
Een evenwichtskunst tussen persoonlijke en maatschappelijke vorming.
Zelfvorming en morele vorming.
Hoe pas je je aan aan een veranderende wereld en waartoe wil je je aanpassen?
Het was gaaf en inspirerend met hoeveel bevlogenheid de docenten uit mijn groep over hun vak en hun rol spraken. Maar ze uitten ook zorg en twijfel, want hoe krijg je de organisatie mee waarin je werkt?

Levenskunde op school

Er zijn al veel voorbeelden van Burgerschap op scholen, opleidingsinstituten en andere organisaties. Zelf loop ik al lange tijd met het idee om een leerlijn te (helpen) ontwikkelen voor het onderwijs. Een leerlijn dat gaat over Levenskunde. Levenskunde of levenskunst? Een leerlijn met thema’s zoals ‘de essentie van jou, je aangeboren talent, waarden, natuur, ontwikkelen van perspectieven, creativiteit, ethiek, wendbaarheid, etc.. Graag kom ik in contact met docenten, onderwijsinstellingen en andere geïnteresseerden die hier werk van willen maken. Dat kan in mijn eigen stukje bos of ergens op locatie. Ik hoop dat we over 10 jaar kunnen zeggen ‘we beginnen op tijd’ in plaats van ‘we beginnen te laat’.

Wat is de bedoeling?

Afgelopen jaren heb ik diverse teams begeleid in het bedrijfsleven,  in Zorg- en Welzijn en bij de overheid. Het betrof uiteenlopende vraagstukken met uiteenlopende doelstellingen van de teamcoaching of de procesbegeleiding. En toch is alles te herleiden naar het ene. ‘Waar ben jij van?’ Vraag ik steevast. ‘En waar is jullie team van?’ Met andere woorden wat is de bedoeling van jou? Wat is de bedoeling van het team waar je deel vanuit maakt? En wat is de bedoeling van de organisatie? Ligt dit in lijn met elkaar?

Het is opmerkelijk hoeveel moeite het kost om een eensluidend antwoord te vinden op de bedoeling van een team. Enerzijds heeft dat te maken met woorden, met taalgebruik. Anderzijds zijn er echt grote verschillen in beelden die mensen zelf hebben gecreëerd  van de bedoeling van het bedrijf waar ze voor werken of van het team waar ze deel van uitmaken.
Het is zo vreugdevol dat het elke keer weer lukt om de stip op de horizon helder te krijgen. Met de stip bedoel ik het hogere doel. Het helpt om vragen te stellen. Aan jezelf en aan elkaar. “Wanneer is onze bestemming bereikt? Dus waar gaan we voor en waar staan we voor?” Hoe uitdagender en hoe prikkelender het antwoord hoe meer energie er ontstaat om te gáán….

Het mooie van het begeleiden van teams is dat ook ík steeds scherper krijg wat de bedoeling van mij is, waar ik warm voor loop en waar ikzelf in excelleer. Ik gedij in het scherp zetten, ben scherp, stretch mensen (en daarmee teams) tot bijna het uiterste. Ik geef terug wat ik waarneem, maak moeilijke onderwerpen bespreekbaar en heb oog (en maak tijd) voor plezier en luchtigheid. Die combinatie maakt dat mensen het aandurven om naar zichzelf te kijken en de dynamieken/patronen in het team te zien. Daarmee begint verandering, hoe pijnlijk of hoe lastig het ook is.
Ingewikkelde dingen naar de eenvoud brengen, daar ben ik van. Vandaar die ene zin ‘Waar ben jij van?’

Teamontwikkeling; hoe zit het precies

Als 1 persoon in het team een probleem heeft

Het team dat ik aantrof bij mijn start 9 maanden geleden was een team met oud zeer. Een historie van een komen en gaan van leidinggevenden en te snelle groei.

De nieuwe leidinggevende had een half jaar hard gewerkt om het gezellig te maken op het werk. Ik werd gevraagd om wat aan de verbinding te doen in dit team. Er was iets met de dynamiek in het team, mensen waren soms best onaardig naar elkaar. ‘Maar ook heel leuk hoor’.

Intakegesprekken

Ik heb hem een uur gesproken en gevraagd of hij er mee akkoord ging dat ik met alle teamleden een intakegesprek zou voeren. De terugkoppeling zou ik anoniem en aan de hand van thema’s/patronen doen. Op basis van de uitkomsten zouden we samen bepalen of er vervolgstappen zouden komen en zo ja hoe die er dan uit zou zien.

Peter ging akkoord. En nu achteraf zegt hij ‘Ik was zo naïef, ik had gewoon niet door dat er zoveel onderliggende thematieken waren waardoor het haast onmogelijk was om een écht team te kunnen vormen.’

De terugkoppeling was confronterend. Peter moest echt een paar tranen wegpinken. En precies in die geraaktheid zat de sleutel voor verandering. Voor hemzelf en voor het team.

We besloten de terugkoppeling in het team op eenzelfde wijze te doen. Gewoon delen. Zonder in oplossingen te schieten.
Het werd heel stil. Meerdere mensen zaten met tranen in de ogen. Een iemand zei ‘Ik vind het heel erg voor collega’s, maar ik heb zelf nergens last van.’ Dat was voor mij belangrijke informatie waardoor het duidelijk werd dat dit dus een hardnekkige dynamiek is in dit team.

‘Ik heb nergens last van.’

Hoe zit dat met ‘nergens last van’?
Lekker aan het werk en wegkijken?
Lekker aan het werk, het is niet mijn probleem.
Lekker aan het werk en ik weet ook niet wat ik er mee moet, dus laat ik het maar.
Lekker aan het werk en ..?

‘Nergens last van’ is in dit geval helemaal niet lekker aan het werk. En het is niet collegiaal en niet loyaal om, bewust of onbewust, niet te willen weten hoe het precies zit. Want zeg nou eerlijk als een dierbare ergens last van heeft zeg je toch ook niet ‘Ik vind het heel erg voor je, maar ik heb zelf nergens last van’?!

Als 1 persoon in het team een probleem heeft dan is dat het probleem van het hele team

Precies dit: Wat we in privé-relaties belangrijk vinden geldt ook op het werk. Heeft een persoon in het team een probleem, dan is er een probleem voor het hele team. Het makkelijkst is dit te begrijpen als het gaat over ongewenst gedrag of intimidatie. Maar uitsluiten, buitensluiten, niet gezien of niet gehoord worden, te hoge werkdruk, te weinig uitdaging, enzovoort, is allemaal erg. Voor die ene collega vreselijk en daarmee ook voor jou werk aan de winkel. Je moet willen weten hoe het precies zit. En wat jij kan doen om het fijner, beter, gezelliger en waardevoller te maken. Dus waar sta jij voor en waar ga jij voor?

Ontwapenend bij het koffie-apparaat

Ik gun iedere organisatie een Annemarie!

Dit is het verhaal van Annemarie.
Ze is 38 jr en heeft bij haar geboorte hersenbeschadiging opgelopen. Haar kinderjaren en jeugd waren niet makkelijk. Het spreken gaat langzaam en vanwege spasmen is het moeilijk om gericht taken uit te voeren. Maar stap voor stap heeft zij zich ontwikkeld tot een zelfstandige vrouw. Als jong volwassene kwam ze terecht op een ‘beschutte werkplek’. Het was fijn voor Annemarie om deel uit te maken van een team. Maar het werk gaf ook veel prikkels, de taken waren best ingewikkeld in verband haar moeizame coördinatie en de werkdruk was, ondanks alle aanpassingen, te hoog.

Er is gezocht naar andere werkomgevingen.

En gelukkig was daar die ene werkgever die mogelijkheden zag

Wat voor velen een ondenkbare baan is is voor Annemarie een droombaan.

Iedere ochtend staat ze met haar ontwapende glimlach naast het koffie-apparaat. De mensen die haastig het kantoor in lopen worden door haar warm welkom geheten. Ze kan niet goed uit haar woorden komen, maar de glimlach op haar gezicht zegt ‘Welkom! Fijn dat je er bent!’
Annemarie is vanuit haar talent aan het werk. Als zij er niet is starten de collega’s van haar minder ontspannen aan de dag.
Het is fijn op kantoor als Annemarie er is. Collega’s en klanten zijn heel blij met haar aanwezigheid en laten het graag aan haar over om het knopje van het koffie-apparaat in te drukken. De mensen om haar heen maken ondertussen een ontspannen praatje, ze maken even pas op de plaats, ze zijn respectvol en vriendelijk, hebben oog voor de kleine dingen.

Annemarie is er
Ze laat laat zien dat de grootsheid van talent vaak in de kleine dingen zit.
Ik gun iedere organisatie een Annemarie. En ik gun “alle Annemarie-en” een plek waar talent de ruimte krijgt.

 

Het is een dunne lijn

Zaterdag was het bandjesavond. Het was een mooie avond om met vrienden in de stad af te spreken en te genieten van livemuziek.

Ik zag hem op de brug zitten. Mooie man in een net overhemd, pullover, goede jas en nette spijkerbroek. Aan zijn hand een zegelring die schitterde toen hij een slokje van zijn drankje nam. Naast hem stond een tas met wat spulletjes.

Rogier is arbeidsrechtadvocaat
‘Heb je misschien wat geld voor me?’
Terwijl ik mijn portemonnee zocht vroeg ik hem wat zijn plan voor de avond was.
‘Ik ga dan naar de Herberg’, zei hij. ‘De daklozenopvang hier in Zwolle.’
We maakten een praatje en zo kwam ik te weten dat hij arbeidsrechtadvocaat is en Rogier heet. Rogier heeft op een aantal kantoren in NL gewerkt en laatste jaren in het buitenland. Hij vertelde enthousiast over de zaken waar hij aan gewerkt had.
Bij zijn tweede scheiding was het mis gegaan. Hij moest zijn appartement uit en dat was het begin van een aantal gebeurtenissen waardoor hij op straat terecht was gekomen. Geen huis, geen baan, geen geld.

Groei Vooruit
“Wat zou je graag willen?” vroeg ik hem. ‘Gewoon een baan, maakt mij niet uit wat. Als ik maar aan het werk kan en uit deze situatie kom’. Hij klonk oprecht, welbespraakt, vriendelijk. Ik gaf hem de tip om zich te melden bij Groei Vooruit Regio Zwolle “Ik werk daar ook aan mee. Je kunt mijn naam noemen en ik zal vragen wat we voor je kunnen betekenen.”

‘Wat fijn dat je dit doet, wat fijn dat je dit doet.’ Hij doelde op het feit dat ik hem wat geld gaf. Maar hij werd hoopvol toen ik hem over de mogelijkheden vertelde in begeleiding naar werk. Ik zei nog dat het een dunne lijn is. Dat ik mij dat goed realiseer. En dat ik hoop dat iemand mij de hand uitsteekt of wat geld geeft mocht ik in zo’n situatie terecht komen.
We wensten elkaar een goede avond.
Ik heb meerdere keren aan hem gedacht dit weekend, ik hoop dat hij mijn tip ter harte neemt.

De noodzaak van een postadres/briefadres
Vandaag heb ik meteen navraag gedaan of dak-en thuislozen geholpen kunnen worden met de dienstverlening van Groei Vooruit. Het is nodig om een postadres te hebben weet ik nu. De Herberg kan bijvoorbeeld een postadres (briefadres) zijn. Voor het aanvragen van een briefadres in regio Zwolle: https://www.zwolle.nl/briefadres

Als er ergens een wereld van verschil gecreëerd kan worden dan is het wel voor de mensen die zonder dak of zonder thuis zijn. Off the road is in deze context niets avontuurlijks, maar een keiharde struggle zoekend naar een menswaardig bestaan.

Opgelucht haal ik adem dat hij de telefoon opneemt.

“Hallo?!”
Zijn stem klinkt slaperig. Opgelucht haal ik adem dat hij de telefoon opneemt.
‘Met Bernadet’, zeg ik, ‘ik bel je zomaar even, om te horen hoe het met je is. Ik weet het, het is nog vroeg, maar ik dacht ik heb nu tijd’.Het is 08.30 uur en hij weet niet dat ik slecht heb geslapen omdat ik over hem zat te piekeren.

Vanochtend stond ik met buikpijn op
Ik had gezocht naar zijn what’s-app en zag dat hij er geen profielfoto meer op had staan. Het was al een jaar geleden dat wij contact hadden via what’s-app. En ineens door een samenloop van gebeurtenissen in de afgelopen weken borrelde mijn ongerustheid over hem weer op. Hij klinkt verrast en zegt heel blij te zijn dat ik hem bel. Hij wilde mij ook graag spreken, maar durfde niet meer zo goed omdat het al een tijdje geleden was dat hij iets van zich had laten horen.On Track
‘Hij’ is een jongere die 3 jaar geleden deelnam aan het jongerenprogramma ‘On Track’.
18 jr oud. Iedere week kwam hij, weggedoken in een grote hoodie, met een bleek gezicht en gebogen schouders, bij ons binnenwandelen. Ik vergeet nooit de grote donkere droeve ogen. Eenzaam. Wanhopig. Geen idee welke kant hij op moest en wat hem zin kon geven in leven.
Het ging al niet echt lekker voor de pandemie, maar het gemis aan structuur en sociale contacten op school heeft hem in donkere diepten gestort.
Wij spraken af dat hij dit kenbaar zou maken bij de huisarts zodat er specifieke begeleiding ingezet kon worden. In de tussentijd zou ik er voor hem zijn. Iedere week live, 1-op-1 . En telefonisch of via what’s-app. Zo nodig dagelijks.Ik ben coach, geen therapeut of psycholoog. Ik zag de grens voor mij in onderzoeks- en begeleidingsmogelijkheden. En ik werd onbegrensd in beschikbaarheid om hem niet weg te laten glippen. Als dat al kan.

Studieloopbaan
Afgelopen jaar is hij psychologisch onderzocht en is de diagnose autisme gesteld. In welke vorm is voor hem niet duidelijk. Hoe hij er mee om moet gaan ook niet, maar volgende week komt er een ambulant begeleider om hier met hem over in gesprek te gaan. Het is eindelijk zover dat er duidelijkheid komt.
Ik geef aan dat hij weer met mij in gesprek kan gaan, als hij zover is, om over zijn studieloopbaan te sparren. Dat vindt hij fijn omdat hij twee keer een studie is gestart en ook weer is gestopt omdat de vorm niet paste. Ik weet dat er mensen zijn die vinden dat ik los moet laten. Maar ik kan het in deze situaties niet en ik wil het niet. ‘Wat je ziet, daar ben je verantwoordelijk voor’ heb ik eens geleerd. En zo is het. Al is het voor deze ene jongere die daardoor weer lichtpunten ziet.

Faith in Nature II

Ik ben graag buiten, het hele jaar door en daar neem ik mensen, als het kan, in mee. Soms lummelend op een kleedje, soms stevig doorstappend tegen de wind in of juist met de wind in de rug. De natuur om ons heen geeft aanwijzingen en daarmee inzichten.

Om nog meer te leren over de natuur en de wijsheden die daarmee samenhangen volg ik sinds oktober van afgelopen jaar het leertraject Faith in Nature II. Een uitdagend traject qua inhoud, proces én het verblijven in tentjes door weer en wind. Wat ik nu weet is dat koude niet zo erg is, daar is goede kleiding voor. Nat is (uiteindelijk) wel erg als de buitentemperatuur laag is. Dat is fysiek zwaar, maar mentaal ook. Zeven maanden zit ik in dit traject en alle 7 weekenden maanden heeft het geregend (of gesneeuwd). Wat zag ik uit naar het weekend in april (want dan was er de lente) en wat was het een keiharde confrontatie dat het wel herfst leek. Het is de ultieme weg om te leren hoe je als mens hebt mee te bewegen met wat zich aandient. De natuur geeft antwoord op alle vragen, het is een spiegel van wie wij zijn en waar wij als mensen staan.

Waar de winter uitnodigt tot vertragen en reflectie is de lente de periode om tot groei en bloei te komen.

Zoals de winter de periode is van schaarse middelen, naar binnen keren en stilte, zo is de lente om naar buiten te treden en daarmee je transformatie te voltooien.

De natuur is daarbij een hele mooie spiegel en een mooie oefenplek. Het is de plek waar je jezelf goed leert kennen, waar je je ervaringen kunt verwerken en nieuwe inzichten kunt opdoen. Je komt in de natuur tot rust en daarmee tot nieuwe inspiratie.

Weet je dat je (weer) kunt leren om met het ritme van de natuur te leven? Wij zijn onderdeel van de natuur, maar we doen vaak het tegengestelde van wat buiten om ons heen gebeurt. Zo gaat dat in onze prestatiegerichte maatschappij.
Volg de seizoenen en toets dat aan je eigen dynamieken. Wil je graag iemand die met je meeloopt en meekijkt in jouw proces neem dan contact met met op.

Droom in het bos

Een eigen stukje bos om te lummelen, te werken, te ontwikkelen, inspiratie op te doen en om nieuwe wegen te ontdekken!

Wat is het een zoektocht geweest. Werkelijk alle websites, marktplaatsen en zoekwoorden zijn gebruikt om een buitenplek te vinden in/om Zwolle. Ik heb er over verteld en gevraagd aan mensen om mee te kijken. Totdat tijdens een opleidingsweekend (Faith in Nature II) de vraag werd gesteld ‘wat moet er echt nog gebeuren mocht je niet zoveel tijd meer hebben hier’. Ik wist meteen waar het mij nu in essentie om gaat: ik wil vanaf dit voorjaar een kampementje kunnen opzetten in een eigen stukje bos. Om mensen mee te kunnen nemen. Individuen of teams die ontwikkelvragen hebben, bij wie het schuurt of vastzit, waar nieuwe inspiratie wenselijk is of nieuwe wegen gevonden moeten worden. Dagsessies, 24-uurs, 48-uurs, whatever.
Na dat weekend belde ik met een organisatie dat bemiddelt in natuurgrond. ‘Komt er weleens wat te koop in de buurt’, vroeg ik. “Bijna nooit, maar toevallig net”, was het antwoord. Ik was even sprakeloos, mijn hart maakte een sprong. Een paar dagen later tekende ik het koopcontract en vandaag was de overdracht!

Het is een droom die realiteit is geworden. En een magisch wonder ook.
Na het sluiten van de locatie van Droom van Zwolle had ik een tijdboog gemaakt van 1000 dagen. 1000 dagen ’tussentijd’ om zicht te krijgen op het nieuwe, om bij te komen en om nieuwe inspiratie op te doen. Het duurde lang, tijd verstreek en het werd krap. Én ik bleef in vertrouwen en volharding; gefocust en nieuwsgierig naar wat zou kunnen gebeuren. De tijdboog van 1000 dagen liep af op 27 maart j.l. Slechts twee dagen daarvoor zette ik mijn handtekening. Op het nippertje, perfecte timing!
Ik blijf onder de indruk van de enorme creatiekracht die vrijkomt als je een intentie koppelt aan tijdruimte. En dankbaar ook dat ik dit ooit heb geleerd van Jan de Dreu en (wijlen) Michaël Derkse tijdens het volgen van de Pulsaracademie (2008-2011). Er is al zoveel gebeurd sindsdien en daarom ik werk er ook vrijwel dagelijks mee als ik individuen of teams begeleid.

Heb jij er zin in om ‘off grid’ te gaan? Dus zonder het gebruikelijke comfort van een werk-/vergaderruimte? Kom dan eens in mijn bosje vlakbij Zwolle 🙌🏽
Ik beloof je dat je nieuwe ervaringen opdoet, nieuwe inzichten krijgt en nieuwe inspiratie. Maar bovenal dat je in contact komt met je eigen natuur, in de natuur!